Psalms 130

En sang ved festreisene. Av det dype kaller jeg på dig, Herre!

Ωιδη των Αναβαθμων. Εκ βαθεων εκραξα προς σε, Κυριε.

Herre, hør min røst, la dine ører akte på mine inderlige bønners røst!

Κυριε, εισακουσον της φωνης μου ας ηναι τα ωτα σου προσεκτικα εις την φωνην των δεησεων μου.

Dersom du, Herre, vil gjemme på misgjerninger, Herre, hvem kan da bli stående?

Εαν, Κυριε, παρατηρησης ανομιας, Κυριε, τις θελει δυνηθη να σταθη;

For hos dig er forlatelsen, forat du må fryktes.

Παρα σοι ομως ειναι συγχωρησις, δια να σε φοβωνται.

Jeg bier efter Herren, min sjel bier, og jeg venter på hans ord.

Προσεμεινα τον Κυριον, προσεμεινεν η ψυχη μου, και ηλπισα επι τον λογον αυτου.

Min sjel venter på Herren mere enn vektere på morgenen, vektere på morgenen.

Η ψυχη μου προσμενει τον Κυριον, μαλλον παρα τους προσμενοντας την αυγην, ναι, τους προσμενοντας την αυγην.

Vent på Herren, Israel! For hos Herren er miskunnheten, og megen forløsning er hos ham,

Ας ελπιζη ο Ισραηλ επι τον Κυριον διοτι παρα τω Κυριω ειναι ελεος, και λυτρωσις πολλη παρ αυτω

og han skal forløse Israel fra alle dets misgjerninger.

και αυτος θελει λυτρωσει τον Ισραηλ απο πασων των ανομιων αυτου.