I Corinthians 13

Though I speak with the tongues of men and of angels, and have not charity, I am become as sounding brass, or a tinkling cymbal.

اگر به زبانهای مردم و فرشتگان سخن گویم ولی محبّت نداشته باشم، فقط یک طبل میان تُهی و سنج پر سر و صدا هستم.

And though I have the gift of prophecy, and understand all mysteries, and all knowledge; and though I have all faith, so that I could remove mountains, and have not charity, I am nothing.

اگر قادر به نبوّت و درک كلّیه اسرار الهی و تمام دانش‌ها باشم و دارای ایمانی باشم كه بتوانم كوهها را از جایشان به جای دیگر منتقل كنم، ولی محبّت نداشته باشم هیچ هستم!

And though I bestow all my goods to feed the poor, and though I give my body to be burned, and have not charity, it profiteth me nothing.

اگر تمام دارایی خود را به فقرا بدهم و حتّی بدن خود را در راه خدا به سوختن دهم، امّا محبّت نداشته باشم، هیچ سودی عاید من نخواهد شد.

Charity suffereth long, and is kind; charity envieth not; charity vaunteth not itself, is not puffed up,

محبّت بردبار و مهربان است. در محبّت حسادت و خودبینی و تكبّر نیست.

Doth not behave itself unseemly, seeketh not her own, is not easily provoked, thinketh no evil;

محبّت رفتار ناشایسته ندارد، خودخواه نیست، خشمگین نمی‌شود و كینه به دل نمی‌گیرد.

Rejoiceth not in iniquity, but rejoiceth in the truth;

محبّت از ناراستی خوشحال نمی‌شود ولی از راستی شادمان می‌گردد.

Beareth all things, believeth all things, hopeth all things, endureth all things.

محبّت در همه حال صبر می‌کند و در هرحال خوش‌باور و امیدوار است و هر باری را تحمّل می‌كند.

Charity never faileth: but whether there be prophecies, they shall fail; whether there be tongues, they shall cease; whether there be knowledge, it shall vanish away.

نبوّت از بین خواهد رفت و سخن گفتن به زبانها خاتمه یافته و بیان معرفت از میان می‌رود، امّا محبّت هرگز از میان نخواهد رفت.

For we know in part, and we prophesy in part.

عطایایی مانند معرفت و نبوّت، جزئی و ناتمام است.

But when that which is perfect is come, then that which is in part shall be done away.

امّا با آمدن كمال هر آنچه جزئی و ناتمام است از بین می‌رود.

When I was a child, I spake as a child, I understood as a child, I thought as a child: but when I became a man, I put away childish things.

موقعی که بچّه بودم حرفهای بچّگانه می‌زدم و بچّگانه تفكّر و استدلال می‌كردم. حال كه بزرگ شده‌ام از روشهای بچّگانه دست کشیده‌ام.

For now we see through a glass, darkly; but then face to face: now I know in part; but then shall I know even as also I am known.

آنچه را اكنون می‌بینیم مثل تصویر تیره و تار آیینه است ولی در آن زمان همه‌چیز را روبه‌رو خواهم دید. آنچه را كه اكنون می‌دانیم جزئی و ناكامل است، ولی در آن زمان معرفت ما كامل خواهد شد یعنی به اندازهٔ كمال معرفت خدا نسبت به من!

And now abideth faith, hope, charity, these three; but the greatest of these is charity.

خلاصه این سه چیز باقی می‌ماند: ایمان و امید و محبّت، ولی بزرگترین اینها محبّت است.