Psalms 95

Venu, ni kantu al la Eternulo; Ni ĝoje kriu al la rifuĝejo de nia helpo.

Jőjjetek el, örvendezzünk az Úrnak; vígadozzunk a mi szabadításunk kősziklájának!

Ni venu antaŭ Lian vizaĝon kun glorado, Per psalmoj ni ĝoje kriu al Li.

Menjünk elébe hálaadással; vígadozzunk néki zengedezésekkel.

Ĉar granda Dio estas la Eternulo Kaj granda Reĝo super ĉiuj dioj,

Mert nagy Isten az Úr, és nagy király minden istenen felül.

Kiu havas en Sia mano la profundaĵojn de la tero, Kaj al kiu apartenas la altaĵoj de la montoj;

A kinek kezében vannak a földnek mélységei, és a hegyeknek magasságai is az övéi.

Al kiu apartenas la maro, kaj Li ĝin faris, Kaj la sekteron Liaj manoj kreis.

A kié a tenger, és ő alkotta is azt, és a szárazföldet is az ő kezei formálták.

Venu, ni kliniĝu, ni ĵetu nin teren, Ni genuu antaŭ la Eternulo, nia Kreinto.

Jőjjetek, hajoljunk meg, boruljunk le; essünk térdre az Úr előtt, a mi alkotónk előtt!

Ĉar Li estas nia Dio, Kaj ni estas la popolo de Lia paŝtejo kaj la ŝafoj de Lia mano. Hodiaŭ, se vi aŭskultas Lian voĉon,

Mert ő a mi Istenünk, mi pedig az ő legelőjének népei és az ő kezének juhai vagyunk; vajha ma hallanátok az ő szavát.

Ne obstinigu vian koron, kiel en Meriba, Kiel en la tago de Masa en la dezerto,

Ne keményítsétek meg a ti szíveteket, mint Meribáhnál, mint Maszszáh napján a pusztában:

Kiam viaj patroj Min incitis, Esploris kaj vidis Mian faron.

A hol megkisértettek engem a ti atyáitok; próbára tettek engem, jóllehet látták az én cselekedetemet.

Kvardek jarojn Mi indignis kontraŭ tiu generacio, Kaj Mi diris: Ili estas popolo kun koro malĝusta, Kaj ili ne volas koni Miajn vojojn;

Negyven esztendeig bosszankodtam *e* nemzetségen, és mondám: Tévelygő szívű nép ők, és nem tudják ők az én útamat!

Tial Mi ĵuris en Mia kolero, Ke ili ne venos en Mian ripozejon.

A kiknek megesküdtem haragomban: Nem mennek be az én nyugalmam *helyére.*