Ecclesiastes 6

Є ще зло, що я бачив під сонцем, і багато його між людьми:
مصیبت بزرگی را در زیر آسمان دیده‌ام که برای بشر بسیار سنگین است.
Ось людина, що Бог їй багатство дає, і маєтки та славу, і недостатку ні в чому, чого зажадає, не чує вона для своєї душі, але Бог не дав влади їй те споживати, бо чужа людина те поїсть: Це марнота й недуга тяжка!...
خدا به بعضی ثروت، دارایی و عزّت می‌دهد به طوری که در زندگی کمبودی ندارند، امّا قدرت استفاده از آن را به آنها نداده است. در عوض بیگانه‌ای می‌آید و از ثروت آنها استفاده می‌کند. این نیز بیهوده و مصیبت بزرگی است.
Якби сотню дітей наплодив чоловік, і прожив пречисленні літа, і дні віку його були довгі, але не наситилась добрим душа його, а до того не мав би й належного похорону, то кажу: недоноскові краще від нього!...
طفل مرده بهتر است از شخصی که صد فرزند داشته باشد و سالهای زیادی زندگی کند، امّا از خوشیهای دنیا بهره‌ای نگیرد و جنازه‌اش آبرومندانه دفن نگردد.
Бо в марноті прийшов він, і в темряву йде, і в темряві сховане буде імення його,
زیرا تولّد طفل مرده بیهوده است. در تاریکی از بین رفت و فراموش شد.
ані сонця не бачив він, ані пізнав: йому спокійніше від того!...
روشنی آفتاب را هرگز ندید و از وجود آن باخبر نشد، امّا حداقل آسودگی یافت.
А коли б він жив двічі по тисячі літ, та не бачив добра, то хіба не до місця одного все йде?
اگر کسی دو هزار سال هم زندگی کند، ولی در زندگی خوش و راضی نباشد چه فایده‌ای دارد؟ سرانجام همگی به یک‌‌جا می‌روند.
Увесь труд людини для рота її, і пожадання її не виповнюються.
تمامی زحمت انسان برای شکمش می‌باشد، ولی هرگز سیر نمی‌شود.
Бо що більшого має мудрець, ніж безглуздий, що має убогий над те, що перед живими уміє ходити?
برتری شخص حکیم بر شخص نادان چیست؟ یا برتری فقیری که می‌داند چگونه زندگی خود را اداره کند؟
Краще бачити очима, аніж мандрувати жаданнями, і також це марнота та ловлення вітру...
بهتر است به آنچه که دارید و با چشم خود می‌بینید قانع باشید تا اینکه همیشه در آرزوی داشتن چیزهای باشید که ندارید، زیرا این نیز بیهوده و به دنبال باد دویدن است.
Що було, тому ймення його вже надане давно, і відоме, що він чоловік, і він не може правуватися з сильнішим від нього,
هرچه که هست از قبل معیّن شده و سرنوشت انسان نیز معلوم است و کسی نمی‌تواند با آن که از او تواناتر است مجادله کند.
бо багато речей, що марноту примножуть, але яка користь від них для людини?
هرچه حرف بیشتر، بیهودگی بیشتر. پس چه چیز بهتر است؟
Бо хто знає, що добре людині в житті, за небагатьох днів марного життя її, які пробуває вона, немов тінь? Та й що хто розкаже людині, що буде під сонцем по ній?
انسان چگونه بداند که برای این عمر کوتاهی که همچون سایه، کوتاه و درگذر است، چه چیز خوب است؟ و یا چگونه بداند که پس از مرگش، در دنیا چه اتّفاقی خواهد افتاد؟