Psalms 120

En vallfartssång.  Jag ropar till HERREN i min nöd,  och han svarar mig.

Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

 HERRE, rädda min själ      från lögnaktiga läppar,      från en falsk tunga.

Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

 Varmed bliver du lönad,      både nu och allt framgent,      du falska tunga?

Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar      och med glödande ginstkol.

Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land  och bo ibland Kedars hyddor!

Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

 Länge nog har min själ måst bo      ibland dem som hata friden.

Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord,      äro de redo till strid.

Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.