Psalms 120

En vallfartssång.  Jag ropar till HERREN i min nöd,  och han svarar mig.

Een lied op Hammaaloth. Ik heb tot den HEERE geroepen in mijn benauwdheid, en Hij heeft mij verhoord.

 HERRE, rädda min själ      från lögnaktiga läppar,      från en falsk tunga.

O HEERE! red mijn ziel van de valse lippen, van de bedriegelijke tong.

 Varmed bliver du lönad,      både nu och allt framgent,      du falska tunga?

Wat zal U de bedriegelijke tong geven, of wat zal zij U toevoegen?

 Jo, med en våldsverkares skarpa pilar      och med glödande ginstkol.

Scherpe pijlen eens machtigen, mitsgaders gloeiende jeneverkolen.

 Ve mig, att jag måste dväljas i Meseks land  och bo ibland Kedars hyddor!

O, wee mij, dat ik een vreemdeling ben in Mesech, dat ik in de tenten Kedars wone.

 Länge nog har min själ måst bo      ibland dem som hata friden.

Mijn ziel heeft lang gewoond bij degenen, die den vrede haten.

 Jag själv håller frid, men säger jag blott ett ord,      äro de redo till strid.

Ik ben vreedzaam; maar als ik spreek, zijn zij aan den oorlog.