Psalms 142

Yüksek sesle yakarıyorum RAB’be, Yüksek sesle RAB’be yalvarıyorum.

I cried unto the LORD with my voice; with my voice unto the LORD did I make my supplication.

Önüne döküyorum yakınmalarımı, Önünde anlatıyorum sıkıntılarımı.

I poured out my complaint before him; I shewed before him my trouble.

Bunalıma düştüğümde, Gideceğim yolu sen bilirsin. Tuzak kurdular yürüdüğüm yola.

When my spirit was overwhelmed within me, then thou knewest my path. In the way wherein I walked have they privily laid a snare for me.

Sağıma bak da gör, Kimse saymıyor beni, Sığınacak yerim kalmadı, Kimse aramıyor beni.

I looked on my right hand, and beheld, but there was no man that would know me: refuge failed me; no man cared for my soul.

Sana haykırıyorum, ya RAB: “Sığınağım, Yaşadığımız bu dünyada nasibim sensin” diyorum.

I cried unto thee, O LORD: I said, Thou art my refuge and my portion in the land of the living.

Haykırışıma kulak ver, Çünkü çok çaresizim; Kurtar beni ardıma düşenlerden, Çünkü benden güçlüler.

Attend unto my cry; for I am brought very low: deliver me from my persecutors; for they are stronger than I.

Çıkar beni zindandan, Adına şükredeyim. O zaman doğrular çevremi saracak, Bana iyilik ettiğin için.

Bring my soul out of prison, that I may praise thy name: the righteous shall compass me about; for thou shalt deal bountifully with me.