Psalms 12

(Til sangmesteren. Efter den ottende. En salme af David.) HERRE, hjælp, thi de fromme er borte, svundet er Troskab blandt Menneskens Børn;

Kurtar beni, ya RAB, sadık kulun kalmadı, Güvenilir insanlar yok oldu.

de taler Løgn, den ene til den anden, med svigefulde Læber og tvedelt Hjerte.

Herkes birbirine yalan söylüyor, Dalkavukluk, ikiyüzlülük ediyor.

Hver svigefuld Læbe udrydde HERREN, den Tunge, der taler store Ord,

Sustursun RAB dalkavukların ağzını, Büyüklenen dilleri.

dem, som siger: "Vor Tunge gør os stærke, vore Læber er med os, hvo er vor Herre?"

Onlar ki, “Dilimizle kazanırız, Dudaklarımız emrimizde, Kim bize efendilik edebilir?” derler.

"For armes Nød og fattiges Suk vil jeg nu stå op", siger HERREN, "jeg frelser den, som man blæser ad."

“Şimdi kalkacağım” diyor RAB, “Çünkü mazlumlar eziliyor, Yoksullar inliyor, Özledikleri kurtuluşu vereceğim onlara.”

HERRENs Ord er rene Ord, det pure, syvfold lutrede Sølv.

RAB’bin sözleri pak sözlerdir; Toprak ocakta eritilmiş, Yedi kez arıtılmış gümüşe benzer.

HERRE, du vogter os, værner os evigt mod denne Slægt.

Sen onları koru, ya RAB, Bu kötü kuşaktan hep uzak tut!

De gudløse færdes frit overalt, når Skarn ophøjes blandt Menneskens Børn.

İnsanlar arasında alçaklık rağbet görünce, Kötüler her yanda dolaşır oldu.