Psalms 137

super flumina Babylonis ibi sedimus et flevimus cum recordaremur Sion
JUNTO á los ríos de Babilonia, Allí nos sentábamos, y aun llorábamos, Acordándonos de Sión.
super salices in medio eius suspendimus citharas nostras
Sobre los sauces en medio de ella Colgamos nuestras arpas.
quoniam ibi interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba carminis et qui adfligebant nos laeti canite nobis de canticis Sion
Y los que allí nos habían llevado cautivos nos pedían que cantásemos, Y los que nos habían desolado nos pedían alegría, diciendo:
quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena
Cantadnos algunos de los himnos de Sión. ¿Cómo cantaremos canción de JEHOVÁ En tierra de extraños?
si oblitus fuero tui Hierusalem in oblivione sit dextera mea
Si me olvidare de ti, oh Jerusalem, Mi diestra sea olvidada.
adhereat lingua mea gutturi meo si non recordatus fuero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae
Mi lengua se pegue á mi paladar, Si de ti no me acordare; Si no ensalzare á Jerusalem Como preferente asunto de mi alegría.
memento Domine filiorum Edom in diem Hierusalem dicentium evacuate evacuate usque ad fundamentum eius
Acuérdate, oh JEHOVÁ, de los hijos de Edom En el día de Jerusalem; Quienes decían: Arrasadla, arrasadla Hasta los cimientos.
filia Babylon vastata beatus qui retribuet tibi vicissitudinem tuam quam retribuisti nobis
Hija de Babilonia destruída, Bienaventurado el que te diere el pago De lo que tú nos hiciste.
beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram
Bienaventurado el que tomará y estrellará tus niños Contra las piedras.