Psalms 137

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;
Là presso i fiumi di Babilonia, sedevamo ed anche piangevamo ricordandoci di Sion.
Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.
Ai salici delle sponde avevamo appese le nostre cetre.
Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.
Poiché là quelli che ci avevan menati in cattività ci chiedevano dei canti, quelli che ci predavano, delle canzoni d’allegrezza, dicendo: Cantateci delle canzoni di Sion!
Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?
Come potremmo noi cantare le canzoni dell’Eterno in terra straniera?
Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.
Se io ti dimentico, o Gerusalemme, dimentichi la mia destra le sue funzioni,
Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!
resti la mia lingua attaccata al palato se io non mi ricordo di te, se non metto Gerusalemme al disopra d’ogni mia allegrezza.
Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.
Ricordati, o Eterno, dei figliuoli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme dicevano: Spianatela, spianatela, fin dalle fondamenta!
[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!
O figliuola di Babilonia, che devi esser distrutta, beati chi ti darà la retribuzione del male che ci hai fatto!
Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!
Beato chi piglierà i tuoi piccoli bambini e li sbatterà contro la roccia!