Psalms 137

Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

På vidjene der hengte vi våre harper;

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!