Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.
Junto aos rios de Babilônia, ali nos assentamos e nos pusemos a chorar, recordando-nos de Sião.
Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.
Nos salgueiros que há no meio dela penduramos as nossas harpas,
Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.
pois ali aqueles que nos levaram cativos nos pediam canções; e os que nos atormentavam, que os alegrássemos, dizendo: Cantai-nos um dos cânticos de Sião.
Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?
Mas como entoaremos o cântico do Senhor em terra estrangeira?
Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;
Se eu me esquecer de ti, ó Jerusalém, esqueça-se a minha destra da sua destreza.
Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.
Apegue-se-me a língua ao céu da boca, se não me lembrar de ti, se eu não preferir Jerusalém à minha maior alegria.
Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.
Lembra-te, Senhor, contra os edomitas, do dia de Jerusalém, porque eles diziam: Arrasai-a, arrasai-a até os seus alicerces.
Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.
Ah! Filha de Babilônia, devastadora; feliz aquele que te retribuir consoante nos fizeste a nós;
Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.
feliz aquele que pegar em teus pequeninos e der com eles nas pedra.