Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Sur les bords des fleuves de Babylone, Nous étions assis et nous pleurions, en nous souvenant de Sion.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Aux saules de la contrée Nous avions suspendu nos harpes.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Là, nos vainqueurs nous demandaient des chants, Et nos oppresseurs de la joie: Chantez-nous quelques-uns des cantiques de Sion!

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Comment chanterions-nous les cantiques de l'Eternel Sur une terre étrangère?

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Si je t'oublie, Jérusalem, Que ma droite m'oublie!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Que ma langue s'attache à mon palais, Si je ne me souviens de toi, Si je ne fais de Jérusalem Le principal sujet de ma joie!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Eternel, souviens-toi des enfants d'Edom, Qui, dans la journée de Jérusalem, Disaient: Rasez, rasez Jusqu'à ses fondements!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Fille de Babylone, la dévastée, Heureux qui te rend la pareille, Le mal que tu nous as fait!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.

Heureux qui saisit tes enfants, Et les écrase sur le roc!