Psalms 137

Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: "Pjevajte nam pjesmu sionsku!"

زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: "Rušite! Srušite ga do temelja!"

خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!

خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.