سارای به اَبرام گفت: «خداوند مرا از بچّه‌دار شدن محروم كرده است. چرا تو با كنیز من هاجر همخواب نمی‌شوی؟ شاید او فرزندی برای من به دنیا بیاورد.» اَبرام با آنچه سارای گفت موافقت كرد.
پس سارای به اَبرام گفت: «این تقصیر توست كه هاجر به من بی‌اعتنایی می‌كند. من خودم او را به تو دادم، ولی او از وقتی كه فهمید حامله شده است، به من بی‌اعتنایی می‌كند. خداوند قضاوت كند كه تقصیر با كدام‌یک از ماست. تقصیر من یا تو؟»
اَبرام در جواب گفت: «بسیار خوب او كنیز توست و زیر نظر تو می‌باشد. هر كاری كه می‌خواهی با او بكن.» پس سارای، آن‌قدر هاجر را اذیّت نمود تا او از آنجا فرار كرد.
هاجر از خودش پرسید: «آیا من حقیقتاً خدا را دیده‌ام و هنوز زنده مانده‌ام؟» بنابراین او نام خداوند را كه با او صحبت كرده بود «خدای بینا» گذاشت.