Psalms 137

Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.

super flumina Babylonis ibi sedimus et flevimus cum recordaremur Sion

Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.

super salices in medio eius suspendimus citharas nostras

Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.

quoniam ibi interrogaverunt nos qui captivos duxerunt nos verba carminis et qui adfligebant nos laeti canite nobis de canticis Sion

Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;

quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena

Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου

si oblitus fuero tui Hierusalem in oblivione sit dextera mea

Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου

adhereat lingua mea gutturi meo si non recordatus fuero tui si non praeposuero Hierusalem in principio laetitiae meae

Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.

memento Domine filiorum Edom in diem Hierusalem dicentium evacuate evacuate usque ad fundamentum eius

Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας

filia Babylon vastata beatus qui retribuet tibi vicissitudinem tuam quam retribuisti nobis

Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν

beatus qui tenebit et adlidet parvulos tuos ad petram