Psalms 137

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

JUNTO á los ríos de Babilonia, Allí nos sentábamos, y aun llorábamos, Acordándonos de Sión.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Sobre los sauces en medio de ella Colgamos nuestras arpas.

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Y los que allí nos habían llevado cautivos nos pedían que cantásemos, Y los que nos habían desolado nos pedían alegría, diciendo:

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Cantadnos algunos de los himnos de Sión. ¿Cómo cantaremos canción de JEHOVÁ En tierra de extraños?

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Si me olvidare de ti, oh Jerusalem, Mi diestra sea olvidada.

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Mi lengua se pegue á mi paladar, Si de ti no me acordare; Si no ensalzare á Jerusalem Como preferente asunto de mi alegría.

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Acuérdate, oh JEHOVÁ, de los hijos de Edom En el día de Jerusalem; Quienes decían: Arrasadla, arrasadla Hasta los cimientos.

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Hija de Babilonia destruída, Bienaventurado el que te diere el pago De lo que tú nos hiciste.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Bienaventurado el que tomará y estrellará tus niños Contra las piedras.