Psalms 137

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

På vidjene der hengte vi våre harper;

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.