Psalms 137

 Vid Babels floder,      där sutto vi och gräto,  när vi tänkte på Sion.
Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.
 I pilträden som där voro      hängde vi upp våra harpor.
Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.
 Ty de som höllo oss fångna      bådo oss där att sjunga,  och våra plågare      bådo oss vara glada:  »Sjungen för oss      en av Sions sånger.»
Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.
 Huru skulle vi kunna sjunga      HERRENS sång      i främmande land?
Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;
 Nej, om jag förgäter dig, Jerusalem,      så förgäte min högra hand sin tjänst.
Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου
 Min tunga låde vid min gom,      om jag upphör att tänka på dig,  om jag icke låter Jerusalem      vara min allra högsta glädje.
Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου
 Tänk, HERRE, på Jerusalems dag,      och straffa Edoms barn,  dem som ropade: »Riven ned, riven ned det      ända till grunden.»
Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.
 Dotter Babel, du ödeläggelsens stad,  säll är den som får vedergälla dig  allt vad du har gjort oss.
Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας
 Säll är den som får gripa dina späda barn  och krossa dem mot klippan.
Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν