Psalms 137

 Vid Babels floder,      där sutto vi och gräto,  när vi tänkte på Sion.

در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

 I pilträden som där voro      hängde vi upp våra harpor.

آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

 Ty de som höllo oss fångna      bådo oss där att sjunga,  och våra plågare      bådo oss vara glada:  »Sjungen för oss      en av Sions sånger.»

زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

 Huru skulle vi kunna sjunga      HERRENS sång      i främmande land?

امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

 Nej, om jag förgäter dig, Jerusalem,      så förgäte min högra hand sin tjänst.

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

 Min tunga låde vid min gom,      om jag upphör att tänka på dig,  om jag icke låter Jerusalem      vara min allra högsta glädje.

اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

 Tänk, HERRE, på Jerusalems dag,      och straffa Edoms barn,  dem som ropade: »Riven ned, riven ned det      ända till grunden.»

خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

 Dotter Babel, du ödeläggelsens stad,  säll är den som får vedergälla dig  allt vad du har gjort oss.

ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

 Säll är den som får gripa dina späda barn  och krossa dem mot klippan.

خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.