Psalms 137

By the rivers of Babylon, there we sat down, yea, we wept, when we remembered Zion.

در کنار رودخانه‌های بابل نشستیم و به یاد صهیون گریه کردیم.

We hanged our harps upon the willows in the midst thereof.

آلات موسیقی خود را بر شاخه‌های درختان بید آویختیم.

For there they that carried us away captive required of us a song; and they that wasted us required of us mirth, saying, Sing us one of the songs of Zion.

زیرا کسانی‌که ما را به اسارت برده بودند، از ما خواستند تا برایشان یکی از سرودهای صهیون را بخوانیم و آنها را سرگرم کنیم.

How shall we sing the LORD'S song in a strange land?

امّا چگونه می‌توانستیم سرود خداوند را در دیار بیگانه بسراییم؟

If I forget thee, O Jerusalem, let my right hand forget her cunning.

ای اورشلیم، اگر تو را فراموش کنم، دست راستم خشک گردد تا دیگر نتوانم چنگ بنوازم.

If I do not remember thee, let my tongue cleave to the roof of my mouth; if I prefer not Jerusalem above my chief joy.

اگر تو را ای اورشلیم، به یاد نیاورم و تو را بر همهٔ شادی‌ها ترجیح ندهم، زبانم به کامم بچسبد و لال شوم.

Remember, O LORD, the children of Edom in the day of Jerusalem; who said, Rase it, rase it, even to the foundation thereof.

خداوندا، به یادآور، روزی را که اَدومیان اورشلیم را تسخیر کردند و فریاد می‌زدند: «آن را با خاک یکسان کنید.»

O daughter of Babylon, who art to be destroyed; happy shall he be, that rewardeth thee as thou hast served us.

ای بابل، تو ویران خواهی شد. خوشا به حال کسی‌که آن چه تو بر سر ما آوردی، بر سر خودت بیاورد.

Happy shall he be, that taketh and dasheth thy little ones against the stones.

خوشا به حال کسی‌که کودکان تو را بگیرد و آنها را به صخره‌ها بکوبد.