Psalms 137

Là presso i fiumi di Babilonia, sedevamo ed anche piangevamo ricordandoci di Sion.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Ai salici delle sponde avevamo appese le nostre cetre.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Poiché là quelli che ci avevan menati in cattività ci chiedevano dei canti, quelli che ci predavano, delle canzoni d’allegrezza, dicendo: Cantateci delle canzoni di Sion!

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Come potremmo noi cantare le canzoni dell’Eterno in terra straniera?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Se io ti dimentico, o Gerusalemme, dimentichi la mia destra le sue funzioni,

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

resti la mia lingua attaccata al palato se io non mi ricordo di te, se non metto Gerusalemme al disopra d’ogni mia allegrezza.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Ricordati, o Eterno, dei figliuoli di Edom, che nel giorno di Gerusalemme dicevano: Spianatela, spianatela, fin dalle fondamenta!

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

O figliuola di Babilonia, che devi esser distrutta, beati chi ti darà la retribuzione del male che ci hai fatto!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Beato chi piglierà i tuoi piccoli bambini e li sbatterà contro la roccia!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.