Psalms 137

An den Flüssen Babels, da saßen wir und weinten, indem wir Zions gedachten.

Nad rzekami Babilońskiemi, tameśmy siadali i płakali, wspominając na Syon.

An die Weiden in ihr hängten wir unsere Lauten.

Na wierzbach, które są w nim, zawieszaliśmy harfy nasze.

Denn die uns gefangen weggeführt hatten, forderten daselbst von uns die Worte eines Liedes, und die uns wehklagen machten, Freude: "Singet uns eines von Zions Liedern!"

A gdy nas tam pytali ci, którzy nas zawiedli w niewolę, o słowa pieśni,( chociażeśmy byli zawiesili pieśni radości,) mówiąc: Śpiewajcie nam pieśń z pieśni Syońskich,

Wie sollten wir ein Lied Jehovas singen auf fremder Erde?

Odpowiedzieliśmy: Jakoż mamy śpiewać pieśń Pańską w ziemi cudzoziemców?

Wenn ich dein vergesse, Jerusalem, so vergesse meine Rechte!

Jeźliże cię zapomnę, o Jeruzalemie! niech zapomni sama siebie prawica moja.

Es klebe meine Zunge an meinem Gaumen, wenn ich deiner nicht gedenke, wenn ich Jerusalem nicht erhebe über die höchste meiner Freuden!

Niech przylgnie język mój do podniebienia mego, jeźlibym na cię nie pomniał, jeźlibym nie przełożył Jeruzalemu nad najwiekszę wesele moje.

Gedenke, Jehova, den Kindern Edom den Tag Jerusalems, die da sprachen: Entblößet, entblößet sie bis auf ihre Grundfeste!

Wspomnij, Panie! na synów Edomskich, i na dzień Jeruzalemski, w który mówili: Poburzcie, poburzcie aż do gruntu w nim.

Tochter Babel, du Verwüstete! Glückselig, der dir dasselbe vergilt, was du uns getan hast!

O córko Babilońska! i ty będziesz spustoszona. Błogosławiony, któryć odda nagrodę twoję, za to, coś nam złego uczyniła.

Glückselig, der deine Kindlein ergreift und sie hinschmettert an den Felsen!

Błogosławiony, który pochwyci i roztrąci dziatki twe o skałę.