Psalms 137

Babelin virtain tykönä me istuimme ja itkimme, kuin me Zionin muistimme.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Kanteleemme me ripustimme pajuihin, jotka siellä olivat.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Siellä he käskivät meidän veisata, jotka meitä vankina pitivät, ja iloita meidän itkussamme: Veisatkaat meille Zionin virsiä.

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Kuinka me veisaisimme Herran veisun vieraalla maalla?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Jos minä unohdan sinua, Jerusalem, niin olkoon oikia käteni unohdettu.

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Tarttukoon kieleni suuni lakeen, ellen minä sinua muista, ellen minä tee Jerusalemia ylimmäiseksi ilokseni.

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

Herra, muista Edomin lapsia Jerusalemin päivänä, jotka sanovat: repikäät maahan hamaan hänen perustukseensa asti.

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Sinä hävitetty tytär, Babel; autuas on, se joka sinulle kostaa, niinkuin sinä meille tehnyt olet.

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Autuas on se, joka piskuiset lapses ottaa ja paiskaa kiviin.

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.