Psalms 137

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.
Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.
Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.
Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.
Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.
Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.
Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?
Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;
Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;
Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου
Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.
Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου
Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.
Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.
Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.
Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας
Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.
Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν