Psalms 137

Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon’u andıkça ağladık;

Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

Nasıl okuyabiliriz RAB’bin ezgisini El toprağında?

Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

Seni anmaz, Yeruşalim’i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

Yeruşalim’in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular’ın tavrını anımsa, ya RAB.

Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

[] Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!