Psalms 137

Ved Babels Floder, der sad vi og græd, når Zion randt os i hu.

Apud la riveroj de Babel Ni sidis kaj ploris, Rememorante Cionon.

Vi hængte vore Harper i Landets Pile.

Sur la salikoj tie Ni pendigis niajn harpojn.

Thi de, der havde bortført os, bad os synge, vore Bødler bad os være glade: "Syng os af Zions Sange!"

Ĉar tie niaj kaptintoj postulis de ni kantojn, Kaj niaj mokantoj ĝojon, dirante: Kantu al ni el la kantoj de Cion.

Hvor kan vi synge HERRENs Sange på fremmed Grund?

Kiel ni kantos sur fremda tero La kanton de la Eternulo?

Jerusalem, glemmer jeg dig, da visne min højre!

Se mi forgesos vin, ho Jerusalem, Tiam forgesiĝu mia dekstra mano;

Min Tunge hænge ved Ganen, om ikke jeg ihukommer dig, om ikke jeg sætter Jerusalem over min højeste Glæde!

Algluiĝu mia lango al mia palato, Se mi vin ne memoros, Se mi ne levos Jerusalemon en la supron de miaj ĝojoj.

HERRE, ihukom Edoms Sønner for Jerusalems Dag, at de råbte: "Nedbryd, nedbryd lige til Grunden!"

Rememorigu, ho Eternulo, al la filoj de Edom La tagon de Jerusalem, kiam ili diris: Detruu, detruu ĝis ĝia fundamento.

Du Babels Datter, du Ødelægger! Salig den, der gengælder dig, hvad du gjorde imod os!

Ho ruinigema filino de Babel! Bone estos al tiu, Kiu repagos al vi por la faro, kiun vi faris al ni.

Salig den, der griber dine spæde og knuser dem mod Klippen!

Bone estos al tiu, Kiu prenos kaj frakasos viajn infanetojn sur ŝtono.