Lamentations 5

Wspomnij, Panie! na to, co się nam przydało; wejrzyj a obacz pohańbienie nasze.

Dziedzictwo nasze obrócone jest do obcych, a domy nasze do cudzoziemców.

Sierotamiśmy a bez ojca; matki nasze są jako wdowy.

Wody nasze za pieniądze pijemy, drwa nasze za pieniądze kupujemy.

Na szyi swej prześladowanie cierpiemy, pracujemy, a nie dadzą nam odpocząć.

Egipczykom podajemy rękę i Assyryjczykom, żebyśmy się nasycili chleba.

Ojcowie nasi zgrzeszyli, niemasz ich, a my nieprawość ich ponosimy.

Niewolnicy panują nad nami, niemasz, ktoby nas wybawił z ręki ich.

Z odwagą duszy naszej szukamy chleba swego dla strachu miecza i na puszczy.

Skóra nasza jako piec zczerniała od srogości głodu.

Niewiasty w Syonie pogwałcono; i panny w miastach Judzkich.

Książęta ręką ich powieszeni są, a osoby starszych nie mają w uczciwości.

Młodzięców do żarn biorą, a młodzieniaszkowie po drwami padają.

Starcy w bramach więcej nie siadają, a młodzieńcy przestali pieśni swoje.

Ustało wesele serca naszego, pląsanie nasze w kwilenie się obróciło.

Spadła korona z głowy naszej; biada nam, żeśmy zgrzeszyli!

Dlategoż mdłe jest serce nasze, dlatego zaćmione są oczy nasze;

Dla góry Syońskiej, że jest spustoszona, liszki chodzą po niej.

Ty, Panie! trwasz na wieki, a stolica twoja od narodu do narodu.

Przeczże nas na wieki zapominasz, a opuszczasz nas przez tak długi czas?

Nawróć nas do siebie, o Panie! a nawróceni będziemy; odnów dni nasze, jako z dawna były.

Bo izali nas cale odrzucisz, a gniewać się będziesz na nas tak bardzo?