بنابراین خداوند میفرماید: «من تصمیم گرفتهام چنان بلایی بر شما نازل کنم که نتوانید از آن بگریزید. به روزگار بد گرفتار میشوید و دیگر با غرور گام برنمیدارید.
در آن زمان شما مَثَل و زبانزد مردم میشوید. با تلخی نوحهسرایی میکنید و میگویید: «ما بکلّی تباه شدیم،
زیرا خداوند سرزمین ما را از ما گرفت
و بین مردمی تقسیم کرد که ما را به اسارت بردند.»
آیا فکر میکنید که بنیاسرائیل، مورد نفرین خداوند قرار گرفته است؟ آیا صبر خداوند تمام شده است؟ آیا او واقعاً با ما چنین رفتار میکند؟ آیا او با کسانیکه کارها و کردار نیک داشته باشند، با مهربانی صحبت نمیکند؟»
«ای اسرائیل، من بازماندگان قوم تو را جمع میکنم و مانند گوسفندان به آغل برمیگردانم. جمعیّت آنها افزایش مییابد و شور و غوغایشان دشت و دَمَن را پر خواهند کرد.»
خدا راه را برای ایشان باز خواهد کرد. آنها دروازههای شهر را گشوده و آزاد از آنها عبور خواهند کرد. خود خداوند، پادشاه ایشان خواهد بود و آنها را رهبری خواهد نمود.