خداوند می‌گوید: «ای بابل از تختت فرود بیا
و در خاک و خاکستر روی زمین بنشین.
روزی تو مثل دختری باکره بودی، شهری تسخیر نشده،
امّا دیگر ظریف و لطیف نیستی!
اکنون تو یک برده‌ای!
من نسبت به قوم خودم خشمگین بودم؛
با آنها چنان رفتاری کردم که گویی آنها دیگر قوم من نیستند.
من آنها را به دست تو تسلیم کردم،
تو به هیچ‌یک از آنها رحم نکردی؛
حتّی با پیران با خشونت رفتار کردی.
«بشنو، ای عاشقِ لذّتها،
و ای آن کسی‌که فکر می‌کنی در امن و امان هستی؛
تو ادّعا می‌کنی که به بزرگی خدا هستی،
و هیچ‌کس مانند تو نیست.
فکر می‌کردی که هیچ‌وقت بیوه نخواهی شد
و غم از دست دادن فرزندانت را نخواهی دید.
«تو به خودت و به نیرنگهایت اطمینان داشتی،
و فکر می‌کردی کسی نمی‌تواند تو را ببیند.
حکمت و دانش تو، تو را گمراه کرد،
تو به خودت می‌گفتی، 'من خدا هستم،
دیگر کسی مثل من نیست.'
با وجود تمام راهنمایی‌هایی که به تو می‌شود،
فاقد قدرت هستی.
بگذار منجّم‌ها و ستاره‌شناسان تو
-آنهایی که می‌‌توانند ستاره‌ها را بررسی و مدارهای کهکشان را رسم،
و هر ماه وقایع ماه بعد را پیشگویی کنند-
بیایند و تو را از آنچه برایت اتّفاق می‌‌افتد، آگاه سازند.
«آنها مانند پرکاهی هستند
که آتش همهٔ آنها را خواهد سوزانید!
آنها قادر نخواهند بود،
حتّی خودشان را از شعله‌های سوزندهٔ آن نجات دهند.
این آتش، آتش ملایم و مطلوبی نیست که بتوانند خودشان را با آن گرم کنند.
ستاره‌شناسان و طالع‌بینانی که در تمام عمرت تو را راهنمایی می‌کردند،
دیگر جُز این نمی‌توانند کاری برای تو انجام دهند.
تمام آنها تو را ترک می‌کنند و به راه خود خواهند رفت،
و هیچ‌یک از آنها باقی نمی‌ماند که تو را رهایی دهد.»