Job 3

Μετα ταυτα ηνοιξεν ο Ιωβ το στομα αυτου, και κατηρασθη την ημεραν αυτου.

post haec aperuit Iob os suum et maledixit diei suo

Και ελαλησεν ο Ιωβ και ειπεν

et locutus est

Ειθε να χαθη η ημερα καθ ην εγεννηθην, και η νυξ καθ ην ειπον, Εγεννηθη αρσενικον.

pereat dies in qua natus sum et nox in qua dictum est conceptus est homo

Η ημερα εκεινη να ηναι σκοτος ο Θεος να μη αναζητηση αυτην ανωθεν, και να μη φεγξη επ αυτην φως.

dies ille vertatur in tenebras non requirat eum Deus desuper et non inlustret lumine

Σκοτος και σκια θανατου να αμαυρωσωσιν αυτην γνοφος να επικαθηται επ αυτην. Να επελθωσιν επ αυτην ως πικροτατην ημεραν.

obscurent eum tenebrae et umbra mortis occupet eum caligo et involvatur amaritudine

Την νυκτα εκεινην να κατακρατηση σκοτος να μη συναφθη με τας ημερας του ετους να μη εισελθη εις τον αριθμον των μηνων.

noctem illam tenebrosus turbo possideat non conputetur in diebus anni nec numeretur in mensibus

Ιδου, ερημος να ηναι η νυξ εκεινη φωνη χαρμοσυνος να μη επελθη επ αυτην.

sit nox illa solitaria nec laude digna

Να καταρασθωσιν αυτην οι καταρωμενοι τας ημερας, οι ετοιμοι να ανεγειρωσι το πενθος αυτων.

maledicant ei qui maledicunt diei qui parati sunt suscitare Leviathan

Να σκοτισθωσι τα αστρα της εσπερας αυτης να προσμενη το φως, και να μη ερχηται και να μη ιδη τα βλεφαρα της αυγης

obtenebrentur stellae caligine eius expectet lucem et non videat nec ortum surgentis aurorae

διοτι δεν εκλεισε τας θυρας της κοιλιας της μητρος μου, και δεν εκρυψε την θλιψιν απο των οφθαλμων μου.

quia non conclusit ostia ventris qui portavit me nec abstulit mala ab oculis meis

Δια τι δεν απεθανον απο μητρας; και δεν εξεπνευσα αμα εξηλθον εκ της κοιλιας;

quare non in vulva mortuus sum egressus ex utero non statim perii

Δια τι με υπεδεχθησαν τα γονατα; η δια τι οι μαστοι δια να θηλασω;

quare exceptus genibus cur lactatus uberibus

Διοτι τωρα ηθελον κοιμασθαι και ησυχαζει ηθελον υπνωττει τοτε ηθελον εισθαι εις αναπαυσιν,

nunc enim dormiens silerem et somno meo requiescerem

μετα βασιλεων και βουλευτων της γης, οικοδομουντων εις εαυτους ερημωσεις

cum regibus et consulibus terrae qui aedificant sibi solitudines

η μετα αρχοντων, οιτινες εχουσι χρυσιον, οιτινες εγεμισαν τους οικους αυτων αργυριου

aut cum principibus qui possident aurum et replent domos suas argento

η ως εξαμβλωμα κεκρυμμενον δεν ηθελον υπαρχει, ως βρεφη μη ιδοντα φως.

aut sicut abortivum absconditum non subsisterem vel qui concepti non viderunt lucem

Εκει οι ασεβεις παυουσιν απο του να ταραττωσι, και εκει αναπαυονται οι κεκοπιασμενοι

ibi impii cessaverunt a tumultu et ibi requieverunt fessi robore

εκει αναπαυονται ομου οι αιχμαλωτοι δεν ακουουσι φωνην καταδυναστου

et quondam vincti pariter sine molestia non audierunt vocem exactoris

εκει ειναι ο μικρος και ο μεγας και ο δουλος, ελευθερος του κυριου αυτου.

parvus et magnus ibi sunt et servus liber a domino suo

Δια τι εδοθη φως εις τον δυστυχη, και ζωη εις τον πεπικραμενον την ευχην,

quare data est misero lux et vita his qui in amaritudine animae sunt

οιτινες ποθουσι τον θανατον και δεν επιτυγχανουσιν, αν και ανορυττωσιν αυτον μαλλον παρα κεκρυμμενους θησαυρους,

qui expectant mortem et non venit quasi effodientes thesaurum

οιτινες υπερχαιρουσιν, υπερευφραινονται, οταν ευρωσι τον ταφον;

gaudentque vehementer cum invenerint sepulchrum

Δια τι εδοθη φως εις ανθρωπον, του οποιου η οδος ειναι κεκρυμμενη, και τον οποιον ο Θεος περιεκλεισε;

viro cuius abscondita est via et circumdedit eum Deus tenebris

Διοτι προ του φαγητου μου ερχεται ο στεναγμος μου, και οι βρυγμοι μου εκχεονται ως υδατα.

antequam comedam suspiro et quasi inundantes aquae sic rugitus meus

Επειδη εκεινο, το οποιον εφοβουμην, συνεβη εις εμε, και εκεινο, το οποιον ετρομαζον, ηλθεν επ εμε.

quia timor quem timebam evenit mihi et quod verebar accidit

Δεν ειχον ειρηνην ουδε αναπαυσιν ουδε ησυχιαν οργη επηλθεν επ εμε.

nonne dissimulavi nonne silui nonne quievi et venit super me indignatio