Lamentations 3

Εγω ειμαι ο ανθρωπος, οστις ειδον θλιψιν απο της �αβδου του θυμου αυτου.

RAB’bin gazap değneği altında acı çeken adam benim.

Με ωδηγησε και εφερεν εις σκοτος και ουχι εις φως.

Beni güttü, Işıkta değil karanlıkta yürüttü.

Ναι, κατ εμου εστραφη κατ εμου εστρεψε την χειρα αυτου ολην την ημεραν.

Evet, dönüp dönüp bütün gün bana elini kaldırıyor.

Επαλαιωσε την σαρκα μου και το δερμα μου συνετριψε τα οστα μου.

Etimi, derimi yıprattı, kemiklerimi kırdı.

Ωικοδομησε κατ εμου και με περιεκυκλωσε χολην και μοχθον.

Beni kuşattı, Acı ve zahmetle sardı çevremi.

Με εκαθισεν εν σκοτεινοις ως νεκρους αιωνιους.

Çoktan ölmüş ölüler gibi Beni karanlıkta yaşattı.

Με περιεφραξε, δια να μη εξελθω εβαρυνε τας αλυσεις μου.

Çevreme duvar çekti, dışarı çıkamıyorum, Zincirimi ağırlaştırdı.

Ετι και οταν κραζω και αναβοω, αποκλειει την προσευχην μου.

Feryat edip yardım isteyince de Duama set çekiyor.

Περιεφραξε με πελεκητους λιθους τας οδους μου, εστρεβλωσε τας τριβους μου.

Yontma taşlarla yollarımı kesti, Dolaştırdı yollarımı.

Εγεινεν εις εμε αρκτος ενεδρευουσα, λεων εν αποκρυφοις.

Benim için O pusuya yatmış bir ayı, Gizlenmiş bir aslandır.

Παρετρεψε τας οδους μου και με κατεσπαραξε, με κατεστηαεν ηφανισμενην.

Yollarımı saptırdı, paraladı, Mahvetti beni.

Ενετεινε το τοξον αυτου και με εστησεν ως σκοπον εις βελος.

Yayını gerdi, okunu savurmak için Beni nişangah olarak dikti.

Ενεπηξεν εις τα νεφρα μου τα βελη της φαρετρας αυτου.

Oklarını böbreklerime sapladı.

Εγεινα γελως εις παντα τον λαον μου, ασμα αυτων ολην την ημεραν.

Halkımın önünde gülünç düştüm, Gün boyu alay konusu oldum türkülerine.

Με εχορτασε πικριαν με εμεθυσεν αψινθιον.

Beni acıya doyurdu, Bana doyasıya pelinsuyu içirdi.

Και συνετριψε τους οδοντας μου με χαλικας με εκαλυψε με σποδον.

Dişlerimi çakıl taşlarıyla kırdı, Kül içinde diz çöktürdü bana.

Και απεσπρωξα, απο ειρηνης την ψυχην μου ελησμονησα το αγαθον.

Esenlik yüzü görmedi canım, Mutluluğu unuttum.

Και ειπα, Απωλεσθη η δυναμις μου και η ελπις μου υπο του Κυριου.

Bu yüzden diyorum ki, “Dermanım tükendi, RAB’den umudum kesildi.”

Ενθυμηθητι την θλιψιν μου και την εξωσιν μου, το αψινθιον και την χολην.

Acımı, başıboşluğumu, Pelinotuyla ödü anımsa!

Η ψυχη μου ενθυμειται ταυτα ακαταπαυστως και ειναι τεταπεινωμενη εν εμοι.

Hâlâ onları düşünmekte Ve sıkılmaktayım.

Τουτο ανακαλω εις την καρδιαν μου, οθεν εχω ελπιδα

Ama şunu anımsadıkça umutlanıyorum:

Ελεος του Κυριου ειναι, οτι δεν συνετελεσθημεν, επειδη δεν εξελιπον οι οικτιρμοι αυτου.

RAB’bin sevgisi hiç tükenmez, Merhameti asla son bulmaz;

Ανανεονονται εν ταις πρωιαις μεγαλη ειναι η πιστοτης σου.

Her sabah tazelenir onlar, Sadakatin büyüktür.

Ο Κυριος ειναι η μερις μου, ειπεν η ψυχη μου δια τουτο θελω ελπιζει επ αυτον.

“Benim payıma düşen RAB’dir” diyor canım, “Bu yüzden O’na umut bağlıyorum.”

Αγαθος ο Κυριος εις τους προσμενοντας αυτον, εις την ψυχην την εκζητουσαν αυτον.

RAB kendisini bekleyenler, O’nu arayan canlar için iyidir.

Καλον ειναι και να ελπιζη τις και να εφησυχαζη εις την σωτηριαν του Κυριου.

RAB’bin kurtarışını sessizce beklemek iyidir.

Καλον εις τον ανθρωπον να βασταζη ζυγον εν τη νεοτητι αυτου.

İnsan için boyunduruğu gençken taşımak iyidir.

Θελει καθησθαι κατα μονας και σιωπα, επειδη ο Θεος επεβαλε φορτιον επ αυτον.

RAB insana boyunduruk takınca, İnsan tek başına oturup susmalı;

Θελει βαλει το στομα αυτου εις το χωμα, ισως ηναι ελπις.

Umudunu kesmeden yere kapanmalı,

Θελει δωσει την σιαγονα εις τον �απιζοντα αυτον θελει χορτασθη απο ονειδισμου.

Kendisine vurana yanağını dönüp Utanca doymalı;

Διοτι ο Κυριος δεν απορριπτει εις τον αιωνα

Çünkü Rab kimseyi sonsuza dek geri çevirmez.

Αλλ εαν και θλιψη, θελει ομως και οικτειρησει κατα το πληθος του ελεους αυτου.

Dert verse de, Büyük sevgisinden ötürü yine merhamet eder;

Διοτι δεν θλιβει εκ καρδιας αυτου ουδε καταθλιβει τους υιους των ανθρωπων.

Çünkü isteyerek acı çektirmez, İnsanları üzmez.

Το να καταπατη τις υπο τους ποδας αυτου παντας τους δεσμιους της γης.

Ülkedeki bütün tutsakları ayak altında ezmeyi,

Το να διαστρεφη κρισιν ανθρωπου κατεναντι του προσωπου του Υψιστου

Yüceler Yücesi’nin huzurunda insan hakkını saptırmayı,

Το να αδικη ανθρωπον εν τη δικη αυτου ο Κυριος δεν βλεπει ταυτα.

Davasında insana haksızlık etmeyi Rab doğru bulmaz.

Τις λεγει τι και γινεται, χωρις να προσταξη αυτο ο Κυριος;

Rab buyurmadıkça kim bir şey söyler de yerine gelir?

Εκ του στοματος του Υψιστου δεν εξερχονται τα κακα και τα αγαθα;

İyilikler gibi felaketler de Yüceler Yücesi’nin ağzından çıkmıyor mu?

Δια τι ηθελε γογγυσει ανθρωπος ζων, ανθρωπος, δια την ποινην της αμαρτιας αυτου;

İnsan, yaşayan insan Niçin günahlarının cezasından yakınır?

Ας ερευνησωμεν τας οδους ημων και ας εξετασωμεν και ας επιστρεψωμεν εις τον Κυριον.

Davranışlarımızı sınayıp gözden geçirelim, Yine RAB’be dönelim.

Ας υψωσωμεν τας καρδιας ημων και τας χειρας προς τον Θεον τον εν τοις ουρανοις, λεγοντες,

Ellerimizin yanısıra yüreklerimizi de göklerdeki Tanrı’ya açalım:

Ημαρτησαμεν και απεστατησαμεν συ δεν μας συνεχωρησας.

“Biz karşı çıkıp başkaldırdık, Sen bağışlamadın.

Περιεκαλυψας με θυμον και κατεδιωξας ημας εφονευσας, δεν εφεισθης.

Öfkeyle örtünüp bizi kovaladın, Acımadan öldürdün.

Εκαλυψας σεαυτον με νεφος, δια να μη διαβαινη η προσευχη ημων.

Dualar sana erişmesin diye Bulutları örtündün.

Μας εκαμες σκυβαλον και βδελυγμα εν μεσω των λαων.

Uluslar arasında bizi pisliğe, süprüntüye çevirdin.

Παντες οι εχθροι ημων ηνοιξαν το στομα αυτων εφ ημας.

Düşmanlarımızın hepsi bizimle alay etti.

Φοβος και λακκος ηλθον εφ ημας, ερημωσις και συντριμμος.

Dehşet ve çukur, kırgın ve yıkım çıktı önümüze.”

Ρυακας υδατων καταβιβαζει ο οφθαλμος μου δια τον συντριμμον της θυγατρος του λαου μου.

Kırılan halkım yüzünden Gözlerimden sel gibi yaşlar akıyor.

Ο οφθαλμος μου σταλαζει και δεν σιωπα, διοτι δεν εχει ανεσιν,

Durup dinmeden yaş boşanıyor gözümden,

Εωσου ο Κυριος διακυψη και ιδη εξ ουρανου.

RAB göklerden bakıp görünceye dek.

Ο οφθαλμος μου καταθλιβει την ψυχην μου, εκ πασων των θυγατερων της πολεως μου.

Kentimdeki kızların halini gördükçe Yüreğim sızlıyor.

Οι εχθρευομενοι με αναιτιως με εκυνηγησαν ακαταπαυστως ως στρουθιον.

Boş yere bana düşman olanlar bir kuş gibi avladılar beni.

Εκοψαν την ζωην μου εν τω λακκω και ερριψαν λιθον επ εμε.

Beni sarnıca atıp öldürmek istediler, Üzerime taş attılar.

Τα υδατα επλημμυρησαν υπερανω της κεφαλης μου ειπα, Απερριφθην.

Sular başımdan aştı, “Tükendim” dedim.

Επεκαλεσθην το ονομα σου, Κυριε, εκ λακκου κατωτατου.

Sarnıcın dibinden seni adınla çağırdım, ya RAB;

Ηκουσας την φωνην μου μη κλεισης το ωτιον σου εις τον στεναγμον μου, εις την κραυγην μου.

Sesimi, “Ahıma, çağrıma kulağını kapama!” dediğimi duydun.

Επλησιασας καθ ην ημεραν σε επεκαλεσθην ειπας, Μη φοβου.

Seni çağırınca yaklaşıp, “Korkma!” dedin.

Εδικασας, Κυριε, την δικην της ψυχης μου ελυτρωσας την ζωην μου.

Davamı sen savundun, ya Rab, Canımı kurtardın.

Ειδες, Κυριε, το προς εμε αδικον κρινον την κρισιν μου.

Bana yapılan haksızlığı gördün, ya RAB, Davamı sen gör.

Ειδες πασας τας εκδικησεις αυτων, παντας τους διαλογισμους αυτων κατ εμου.

Benden nasıl öç aldıklarını, Bana nasıl dolap çevirdiklerini gördün.

Ηκουσας, Κυριε, τον ονειδισμον αυτων, παντας τους διαλογισμους αυτων κατ εμου

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Τους λογους των επανισταμενων επ εμε και τας μελετας αυτων κατ εμου ολην την ημεραν.

Aşağılamalarını, ya RAB, Çevirdikleri bütün dolapları, Bana saldıranların dediklerini, Gün boyu söylendiklerini duydun.

Ιδε, οταν καθηνται και οταν σηκονωνται εγω ειμαι το ασμα αυτων.

Oturup kalkışlarına bak, Alay konusu oldum türkülerine.

Καμε, Κυριε, εις αυτους ανταποδοσιν κατα τα εργα των χειρων αυτων.

Yaptıklarının karşılığını ver, ya RAB.

Δος εις αυτους πωρωσιν καρδιας, την καταραν σου επ αυτους.

İnat etmelerini sağla, Lanetin üzerlerinden eksilmesin.

Καταδιωξον εν οργη και αφανισον αυτους υποκατωθεν των ουρανων του Κυριου.

Göklerinin altından öfkeyle kovala, yok et onları, ya RAB.