Job 29

Και εξηκολουθησεν ο Ιωβ την παραβολην αυτου και ειπεν
Y VOLVIÓ Job á tomar su propósito, y dijo:
Ω να ημην ως εις τους παρελθοντας μηνας, ως εν ταις ημεραις οτε ο Θεος με εφυλαττεν
¡Quién me tornase como en los meses pasados, Como en los días que Dios me guardaba,
οτε ο λυχνος αυτου εφεγγεν επι της κεφαλης μου, και δια του φωτος αυτου περιεπατουν εν τω σκοτει
Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, Á la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad;
καθως ημην εν ταις ημεραις της ακμης μου, οτε η ευνοια του Θεου ητο επι την σκηνην μου
Como fué en los días de mi mocedad, Cuando el secreto de Dios estaba en mi tienda;
οτε ο Παντοδυναμος ητο μετ εμου, και τα παιδια μου κυκλω μου
Cuando aún el Omnipotente estaba conmigo, Y mis hijos alrededor de mi;
οτε επλυνον τα βηματα μου με βουτυρον, και ο βραχος εξεχεε δι εμε ποταμους ελαιου
Cuando lavaba yo mis caminos con manteca, Y la piedra me derramaba ríos de aceite!
οτε δια της πολεως εξηρχομην εις την πυλην, ητοιμαζον την καθεδραν μου εν τη πλατεια
Cuando salía á la puerta á juicio, Y en la plaza hacía preparar mi asiento,
Οι νεοι με εβλεπον και εκρυπτοντο και οι γεροντες εγειρομενοι ισταντο.
Los mozos me veían, y se escondían; Y los viejos se levantaban, y estaban en pie;
Οι αρχοντες επαυον ομιλουντες και εβαλλον χειρα επι το στομα αυτων.
Los príncipes detenían sus palabras, Ponían la mano sobre su boca;
Η φωνη των εγκριτων εκρατειτο, και η γλωσσα αυτων εκολλατο εις τον ουρανισκον αυτων.
La voz de los principales se ocultaba, Y su lengua se pegaba á su paladar:
Οτε το ωτιον ηκουε και με εμακαριζε, και ο οφθαλμος εβλεπε και εμαρτυρει υπερ εμου
Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, Y los ojos que me veían, me daban testimonio:
διοτι ηλευθερουν τον πτωχον βοωντα και τον ορφανον τον μη εχοντα βοηθον.
Porque libraba al pobre que gritaba, Y al huérfano que carecía de ayudador.
Η ευλογια του απολλυμενου ηρχετο επ εμε και την καρδιαν της χηρας ευφραινον.
La bendición del que se iba á perder venía sobre mí; Y al corazón de la viuda daba alegría.
Εφορουν δικαιοσυνην και ενεδυομην την ευθυτητα μου ως επενδυτην και διαδημα.
Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto; Y mi toca era juicio.
Ημην οφθαλμος εις τον τυφλον και πους εις τον χωλον εγω.
Yo era ojos al ciego, Y pies al cojo.
Ημην πατηρ εις τους πτωχους, και την δικην την οποιαν δεν εγνωριζον εξιχνιαζον.
Á los menesterosos era padre; Y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia:
Και συνετριβον τους κυνοδοντας του αδικου και απεσπων το θηραμα απο των οδοντων αυτου.
Y quebraba los colmillos del inicuo, Y de sus dientes hacía soltar la presa.
Τοτε ελεγον, θελω αποθανει εν τη φωλεα μου και ως την αμμον θελω πολλαπλασιασει τας ημερας μου.
Y decía yo: En mi nido moriré, Y como arena multiplicaré días.
Η ριζα μου ητο ανοικτη προς τα υδατα, και η δροσος διενυκτερευεν επι των κλαδων μου.
Mi raíz estaba abierta junto á las aguas, Y en mis ramas permanecía el rocío.
Η δοξα μου ανενεουτο εν εμοι, και το τοξον μου εκρατυνετο εν τη χειρι μου.
Mi honra se renovaba en mí, Y mi arco se corroboraba en mi mano.
Με ηκροαζοντο προσεχοντες και εις την συμβουλην μου εσιωπων.
Oíanme, y esperaban; Y callaban á mi consejo.
Μετα τους λογους μου δεν προσεθετον ουδεν, και η ομιλια μου εσταλαζεν επ αυτους.
Tras mi palabra no replicaban, Y mi razón destilaba sobre ellos.
Και με περιεμενον ως την βροχην και ησαν κεχηνοτες ως δια την οψιμον βροχην.
Y esperábanme como á la lluvia, Y abrían su boca como á la lluvia tardía.
Εγελων προς αυτους, και δεν επιστευον και την φαιδροτητα του προσωπου μου δεν αφινον να πεση.
Si me reía con ellos, no lo creían: Y no abatían la luz de mi rostro.
Εαν ηρεσκομην εις την οδον αυτων, εκαθημην πρωτος, και κατεσκηνουν ως βασιλευς εν τω στρατευματι, ως ο παρηγορων τους τεθλιμμενους.
Calificaba yo el camino de ellos, y sentábame en cabecera; Y moraba como rey en el ejército, Como el que consuela llorosos.