Psalms 137

Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.

Ved Babylons elver, der satt vi og gråt når vi kom Sion i hu.

Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.

På vidjene der hengte vi våre harper;

Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.

for der krevde våre fangevoktere sanger av oss, våre plagere at vi skulde være glade: Syng for oss av Sions sanger!

Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;

Hvorledes skulde vi synge Herrens sang på fremmed jord?

Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου

Glemmer jeg dig, Jerusalem, da glemme mig min høire hånd!

Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου

Min tunge henge fast ved min gane om jeg ikke kommer dig i hu, om jeg ikke setter Jerusalem over min høieste glede!

Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.

Kom Jerusalems dag i hu, Herre, så du straffer Edoms barn, dem som sa: Riv ned, riv ned, like til grunnen i den!

Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας

Babels datter, du ødelagte! Lykksalig er den som gir dig gjengjeld for den gjerning du gjorde mot oss.

Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν

Lykksalig er den som griper og knuser dine spede barn imot klippen.