Job 30

Αλλα τωρα οι νεωτεροι μου την ηλικιαν με περιγελωσι, των οποιων τους πατερας δεν ηθελον καταδεχθη να βαλω μετα των κυνων του ποιμνιου μου.

E ora servo di zimbello a dei più giovani di me, i cui padri non mi sarei degnato di mettere fra i cani del mio gregge!

Και εις τι τωοντι ηδυνατο να με ωφεληση η δυναμις των χειρων αυτων, εις τους οποιους η ισχυς εξελιπε;

E a che m’avrebbe servito la forza delle lor mani? Gente incapace a raggiungere l’età matura,

Δι ενδειαν και πειναν ησαν απομεμονωμενοι εφευγον εις γην ανυδρον, σκοτεινην, ηφανισμενην και ερημον

smunta dalla miseria e dalla fame, ridotta a brucare il deserto, la terra da tempo nuda e desolata,

εκοπτον μολοχην πλησιον των θαμνων και την ριζαν των αρκευθων δια τροφην αυτων.

strappando erba salsa presso ai cespugli, ed avendo per pane radici di ginestra.

Ησαν εκ μεσου δεδιωγμενοι εφωναζον επ αυτους ως κλεπτας.

Sono scacciati di mezzo agli uomini, grida lor dietro la gente come dietro al ladro,

Κατωκουν εν τοις κρημνοις των χειμαρρων, ταις τρυπαις της γης και τοις βροχοις.

abitano in burroni orrendi, nelle caverne della terra e fra le rocce;

Μεταξυ των θαμνων ωγκωντο υποκατω των ακανθων συνηγοντο

ragliano fra i cespugli, si sdraiano alla rinfusa sotto i rovi;

αφρονες και δυσφημοι, εκδεδιωγμενοι εκ της γης.

gente da nulla, razza senza nome, cacciata via dal paese a bastonate.

Και τωρα εγω ειμαι το τραγωδιον αυτων, ειμαι και η παροιμια αυτων.

E ora io sono il tema delle loro canzoni, il soggetto dei loro discorsi.

Με βδελυττονται, απομακρυνονται απ εμου, και δεν συστελλονται να πτυωσιν εις το προσωπον μου.

Mi aborrono, mi fuggono, non si trattengono dallo sputarmi in faccia.

Επειδη ο Θεος διελυσε την υπεροχην μου και με εθλιψεν, απερριψαν και αυτοι τον χαλινον εμπροσθεν μου.

Non han più ritegno, m’umiliano, rompono ogni freno in mia presenza.

Εκ δεξιων ανιστανται οι νεοι απωθουσι τους ποδας μου, και ετοιμαζουσι κατ εμου τας ολεθριους οδους αυτων.

Questa genia si leva alla mia destra, m’incalzano, e si appianano le vie contro di me per distruggermi.

Ανατρεπουσι την οδον μου, επαυξανουσι την συμφοραν μου, χωρις να εχωσι βοηθον.

Hanno sovvertito il mio cammino, lavorano alla mia ruina, essi che nessuno vorrebbe soccorrere!

Εφορμωσιν ως σφοδρα πλημμυρα, επι της ερημωσεως μου περικυλιονται.

S’avanzano come per un’ampia breccia, si precipitano innanzi in mezzo alle ruine.

Τρομοι εστραφησαν επ εμε καταδιωκουσι την ψυχην μου ως ανεμος και η σωτηρια μου παρερχεται ως νεφος.

Terrori mi si rovesciano addosso; l’onor mio è portato via come dal vento, è passata come una nube la mia felicità.

Και τωρα η ψυχη μου εξεχυθη εντος μου ημεραι θλιψεως με κατελαβον.

E ora l’anima mia si strugge in me, m’hanno còlto i giorni dell’afflizione.

Την νυκτα τα οστα μου διεπερασθησαν εν εμοι, και τα νευρα μου δεν αναπαυονται.

La notte mi trafigge, mi stacca l’ossa, e i dolori che mi rodono non hanno posa.

Υπο της σφοδρας δυναμεως ηλλοιωθη το ενδυμα μου με περισφιγγει ως το περιλαιμιον του χιτωνος μου.

Per la gran violenza del mio male la mia veste si sforma, mi si serra addosso come la tunica.

Με ερριψεν εις τον πηλον, και ωμοιωθην με χωμα και κονιν.

Iddio m’ha gettato nel fango, e rassomiglio alla polvere e alla cenere.

Κραζω προς σε, και δεν μοι αποκρινεσαι ισταμαι, και με παραβλεπεις.

Io grido a te, e tu non mi rispondi; ti sto dinanzi, e tu mi stai a considerare!

Εγεινες ανελεημων προς εμε δια της κραταιας χειρος σου με μαστιγονεις.

Ti sei mutato in nemico crudele verso di me; mi perseguiti con la potenza della tua mano.

Με εσηκωσας επι τον ανεμον με επεβιβασας και διελυσας την ουσιαν μου.

Mi levi per aria, mi fai portar via dal vento, e mi annienti nella tempesta.

Εξευρω μεν οτι θελεις με φερει εις θανατον και τον οικον τον προσδιωρισμενον εις παντα ζωντα.

Giacché, lo so, tu mi meni alla morte, alla casa di convegno di tutti i viventi.

Αλλα δεν θελει εκτεινει χειρα εις τον ταφον, εαν κραζωσι προς αυτον οταν αφανιζη.

Ma chi sta per perire non protende la mano? e nell’angoscia sua non grida al soccorso?

Δεν εκλαυσα εγω δια τον οντα εν ημεραις σκληραις, και ελυπηθη η ψυχη μου δια τον πτωχον;

Non piangevo io forse per chi era nell’avversità? l’anima mia non era ella angustiata per il povero?

Ενω περιεμενον το καλον, τοτε ηλθε το κακον και ενω ανεμενον το φως, τοτε ηλθε το σκοτος.

Speravo il bene, ed è venuto il male; aspettavo la luce, ed è venuta l’oscurità!

Τα εντοσθια μου ανεβρασαν και δεν ανεπαυθησαν ημεραι θλιψεως με προεφθασαν.

Le mie viscere bollono e non hanno requie, son venuti per me giorni d’afflizione.

Περιεπατησα μελαγχροινος ουχι υπο ηλιου εσηκωθην, εβοησα εν συναξει.

Me ne vo tutto annerito, ma non dal sole; mi levo in mezzo alla raunanza, e grido aiuto;

Εγεινα αδελφος των δρακοντων και συντροφος των στρουθοκαμηλων.

son diventato fratello degli sciacalli, compagno degli struzzi.

Το δερμα μου εμαυρισεν επ εμε, και τα οστα μου κατεκαυθησαν υπο της φλογωσεως.

La mia pelle è nera, e cade a pezzi; le mie ossa son calcinate dall’arsura.

Η δε κιθαρα μου μετεβληθη εις πενθος και το οργανον μου εις φωνην κλαιοντων.

La mia cetra non dà più che accenti di lutto, e la mia zampogna voce di pianto.