Psalms 139

Εις τον πρωτον μουσικον. Ψαλμος του Δαβιδ. Κυριε, εδοκιμασας με και με εγνωρισας.

Zborovođi. Davidov. Jahve, proničeš me svega i poznaješ,

Συ γνωριζεις το καθισμα μου και την εγερσιν μου νοεις τους λογισμους μου απο μακροθεν.

ti znaš kada sjednem i kada ustanem, izdaleka ti već misli moje poznaješ.

Εξερευνας το περιπατημα μου και το πλαγιασμα μου και πασας τας οδους μου γνωριζεις.

Hodam li ili ležim, sve ti vidiš, znani su ti svi moji putovi.

Διοτι και πριν ελθη ο λογος εις την γλωσσαν μου, ιδου, Κυριε, γνωριζεις το παν.

Riječ mi još nije na jezik došla, a ti, Jahve, sve već znadeš.

Με περικυκλονεις οπισθεν και εμπροσθεν, και εθεσας επ εμε την χειρα σου.

S leđa i s lica ti me obuhvaćaš, na mene si ruku svoju stavio.

Η γνωσις αυτη ειναι υπερθαυμαστος εις εμε ειναι υψηλη δεν δυναμαι να φθασω εις αυτην.

Znanje to odveć mi je čudesno, previsoko da bih ga dokučio.

Που να υπαγω απο του πνευματος σου; και απο του προσωπου σου που να φυγω;

Kamo da idem od duha tvojega i kamo da od tvog lica pobjegnem?

Εαν αναβω εις τον ουρανον, εισαι εκει εαν πλαγιασω εις τον αδην, ιδου, συ.

Ako se na nebo popnem, ondje si, ako u Podzemlje legnem, i ondje si.

Εαν λαβω τας πτερυγας της αυγης και κατοικησω εις τα εσχατα της θαλασσης,

Uzmem li krila zorina pa se naselim moru na kraj

και εκει θελει με οδηγησει η χειρ σου και η δεξια σου θελει με κρατει.

i ondje bi me ruka tvoja vodila, desnica bi me tvoja držala.

Εαν ειπω, Αλλα το σκοτος θελει με σκεπασει, και η νυξ θελει εισθαι φως περι εμε

Reknem li: "Nek' me barem tmine zakriju i nek' me noć umjesto svjetla okruži!" -

και αυτο το σκοτος δεν σκεπαζει ουδεν απο σου και η νυξ λαμπει ως η ημερα εις σε το σκοτος ειναι ως το φως.

ni tmina tebi neće biti tamna: noć sjaji kao dan i tama kao svjetlost.

Διοτι συ εμορφωσας τους νεφρους μου με περιετυλιξας εν τη κοιλια της μητρος μου.

Jer ti si moje stvorio bubrege, satkao me u krilu majčinu.

Θελω σε υμνει, διοτι φοβερως και θαυμασιως επλασθην θαυμασια ειναι τα εργα σου και η ψυχη μου καλλιστα γνωριζει τουτο.

Hvala ti što sam stvoren tako čudesno, što su djela tvoja predivna. Dušu moju do dna si poznavao,

Δεν εκρυφθησαν τα οστα μου απο σου, ενω επλαττομην εν τω κρυπτω και διεμορφονομην εν τοις κατωτατοις της γης.

kosti moje ne bjehu ti sakrite dok nastajah u tajnosti, otkan u dubini zemlje.

Το αδιαμορφωτον του σωματος μου ειδον οι οφθαλμοι σου και εν τω βιβλιω σου παντα ταυτα ησαν γεγραμμενα, ως και αι ημεραι καθ ας εσχηματιζοντο, και ενω ουδεν εκ τουτων υπηρχε

Oči tvoje već tada gledahu djela moja, sve već bješe zapisano u knjizi tvojoj: dani su mi određeni dok još ne bješe ni jednoga.

ποσον δε πολυτιμοι ειναι εις εμε αι βουλαι σου, Θεε ποσον εμεγαλυνθη ο αριθμος αυτων.

Kako su mi, Bože, naumi tvoji nedokučivi, kako li je neprocjenjiv zbroj njihov.

Εαν ηθελον να απαριθμησω αυτας, υπερβαινουσι την αμμον εξυπνω, και ετι ειμαι μετα σου.

Da ih brojim? Više ih je nego pijeska! Dođem li im do kraja, ti mi preostaješ!

Βεβαιως θελεις θανατωσει τους ασεβεις, Θεε απομακρυνθητε λοιπον απ εμου, ανδρες αιματων.

De, istrijebi, Bože, zlotvora, krvoloci nek' odstupe od mene!

Διοτι λαλουσι κατα σου ασεβως οι εχθροι σου λαμβανουσι το ονομα σου επι ματαιω.

Jer podmuklo se bune protiv tebe, uzalud se dižu tvoji dušmani.

Μη δεν μισω, Κυριε, τους μισουντας σε; και δεν αγανακτω κατα των επανισταμενων επι σε;

Jahve, zar da ne mrzim tvoje mrzitelje? Zar da mi se ne gade protivnici tvoji?

Με τελειον μισος μισω αυτους δια εχθρους εχω αυτους.

Mržnjom dubokom ja ih mrzim i držim ih svojim neprijateljima.

Δοκιμασον με, Θεε, και γνωρισον την καρδιαν μου εξετασον με και μαθε τους στοχασμους μου

Pronikni me svega, Bože, srce mi upoznaj, iskušaj me i upoznaj misli moje:

και ιδε, αν υπαρχη εν εμοι οδος ανομιας και οδηγησον με εις την οδον την αιωνιον.

pogledaj, ne idem li putem pogubnim i povedi me putem vječnim!