Psalms 137

Επι των ποταμων Βαβυλωνος, εκει εκαθισαμεν και εκλαυσαμεν, οτε ενεθυμηθημεν την Σιων.

Na obali rijeka babilonskih sjeđasmo i plakasmo spominjući se Siona;

Επι τας ιτεας εν μεσω αυτης εκρεμασαμεν τας κιθαρας ημων.

o vrbe naokolo harfe svoje bijasmo povješali.

Διοτι οι αιχμαλωτισαντες ημας εκει εζητησαν παρ ημων λογους ασματων και οι ερημωσαντες ημας υμνον, λεγοντες, Ψαλατε εις ημας εκ των ωδων της Σιων.

I tada naši tamničari zaiskaše od nas da pjevamo, porobljivači naši zaiskaše da se veselimo: "Pjevajte nam pjesmu sionsku!"

Πως να ψαλωμεν την ωδην του Κυριου επι ξενης γης;

Kako da pjesmu Jahvinu pjevamo u zemlji tuđinskoj!

Εαν σε λησμονησω, Ιερουσαλημ, ας λησμονηση η δεξια μου

Nek' se osuši desnica moja, Jeruzaleme, ako tebe zaboravim!

Ας κολληθη η γλωσσα μου εις τον ουρανισκον μου, εαν δεν σε ενθυμωμαι εαν δεν προταξω την Ιερουσαλημ εις την αρχην της ευφροσυνης μου

Nek' mi se jezik za nepce prilijepi ako spomen tvoj smetnem ja ikada, ako ne stavim Jeruzalem vrh svake radosti svoje!

Μνησθητι, Κυριε, των υιων Εδωμ, οιτινες την ημεραν της Ιερουσαλημ ελεγον, Κατεδαφισατε, κατεδαφισατε αυτην εως των θεμελιων αυτης.

Ne zaboravi, Jahve, sinovima Edoma kako su u dan kobni Jeruzalemov vikali oni: "Rušite! Srušite ga do temelja!"

Θυγατηρ Βαβυλωνος, η μελλουσα να ερημωθης, μακαριος οστις σοι ανταποδωση την ανταμοιβην των οσα επραξας εις ημας

Kćeri babilonska, pustošiteljice, blažen koji ti vrati milo za drago za sva zla što si nam ih nanijela!

Μακαριος οστις πιαση και ριψη τα νηπια σου επι την πετραν

Blažen koji zgrabi i smrska o stijenu tvoju dojenčad!