Job 41

Δυνασαι να συρης εξω τον Λευιαθαν δια αγκιστρου; η να περιδεσης την γλωσσαν αυτου με φορβιαν;

Zalud je nadu u njega gojiti, na pogled njegov čovjek već pogiba.

Δυνασαι να βαλης χαλινον εις την ρινα αυτου; η να τρυπησης την σιαγονα αυτου με ακανθαν;

Junaka nema da njega razdraži, tko će mu se u lice suprotstavit'?

Θελει πληθυνει προς σε ικεσιας; θελει σοι λαλησει μετα γλυκυτητος;

Tko se sukobi s njim i živ ostade? Pod nebesima tog čovjeka nema!

Θελει καμει συνθηκην μετα σου; θελεις παρει αυτον δια δουλον παντοτεινον;

Prešutjet neću njegove udove, ni silnu snagu, ni ljepotu stasa.

Θελεις παιζει μετ αυτου ως μετα πτηνου; η θελεις δεσει αυτον δια τας θεραπαινας σου;

Tko mu smije razodjenut' odjeću, tko li kroz dvostruk prodrijeti mu oklop?

Θελουσι καμει οι φιλοι συμποσιον εξ αυτου; θελουσι μοιρασει αυτον μεταξυ των εμπορων;

Tko će mu ralje rastvorit' dvokrilne kad strah vlada oko zubi njegovih?

Δυνασαι να γεμισης το δερμα αυτου με βελη; η την κεφαλην αυτου με αλιευτικα καμακια;

Hrbat mu je od ljuskavih štitova, zapečaćenih pečatom kamenim.

Βαλε την χειρα σου επ αυτον ενθυμηθητι τον πολεμον μη καμης πλεον τουτο.

Jedni uz druge tako se sljubiše da među njima dah ne bi prošao.

Ιδου, η ελπις να πιαση τις αυτον ειναι ματαια δεν ηθελε μαλιστα εκπλαγη εις την θεωριαν αυτου;

Tako su čvrsto slijepljeni zajedno: priljubljeni, razdvojit' se ne mogu.

Ουδεις ειναι τοσον τολμηρος ωστε να εγειρη αυτον και τις δυναται να σταθη εμπροσθεν εμου;

Kad kihne, svjetlost iz njega zapršti, poput zorinih vjeđa oči su mu.

Τις προτερον εδωκεν εις εμε και να ανταποδοσω; τα υποκατω παντος του ουρανου ειναι εμου.

Zublje plamsaju iz njegovih ralja, iskre ognjene iz njih se prosiplju.

Δεν θελω σιωπησει τα μελη αυτου ουδε την δυναμιν ουδε την ευαρεστον αυτου συμμετριαν.

Iz nozdrva mu sukljaju dimovi kao iz kotla što kipi na vatri.

Τις να εξιχνιαση την επιφανειαν του ενδυματος αυτου; τις να εισελθη εντος των διπλων σιαγονων αυτου;

Dah bi njegov zapalio ugljevlje, jer mu iz ralja plamenovi suču.

Τις δυναται να ανοιξη τας πυλας του προσωπου αυτου; οι οδοντες αυτου κυκλω ειναι τρομεροι.

U šiji leži sva snaga njegova, a ispred njega užas se prostire.

Αι ισχυραι ασπιδες αυτου ειναι το εγκαυχημα αυτου, συγκεκλεισμεναι ομου δια σφιγκτου σφραγισματος

Kad se ispravi, zastrepe valovi i prema morskoj uzmiču pučini.

η μια ενουται μετα της αλλης, ωστε ουδε αηρ δυναται να περαση δι αυτων

Poput pećine srce mu je tvrdo, poput mlinskoga kamena otporno.

ειναι προσκεκολλημεναι η μια μετα της αλλης συνεχονται ουτως, ωστε δεν δυνανται να αποσπασθωσιν.

Pregibi tusta mesa srasli su mu, čvrsti su kao da su saliveni.

Εις τον πταρνισμον αυτου λαμπει φως, και οι οφθαλμοι αυτου ειναι ως τα βλεφαρα της αυγης.

Zgodi li ga mač, od njeg se odbije, tako i koplje, sulica i strijela.

Εκ του στοματος αυτου εξερχονται λαμπαδες καιομεναι και σπινθηρες πυρος εξακοντιζονται.

Poput slame je za njega željezo, mjed je k'o drvo iscrvotočeno.

Εκ των μυκτηρων αυτου εξερχεται καπνος, ως εξ αγγειου κοχλαζοντος η λεβητος.

On ne uzmiče od strelice s luka, stijenje iz praćke na nj k'o pljeva pada.

Η πνοη αυτου αναπτει ανθρακας, και φλοξ εξερχεται εκ του στοματος αυτου

K'o slamčica je toljaga za njega, koplju se smije kad zazviždi nad njim.

Εν τω τραχηλω αυτου κατοικει δυναμις, και τρομος προπορευεται εμπροσθεν αυτου.

Crepovlje oštro ima na trbuhu i blato njime ore k'o drljačom.

Τα στρωματα της σαρκος αυτου ειναι συγκεκολλημενα ειναι στερεα επ αυτον δεν δυνανται να σαλευθωσιν.

Pod njim vrtlog sav k'o lonac uskipi, uspjeni more k'o pomast u kotlu.

Η καρδια αυτου ειναι στερεα ως λιθος σκληρα μαλιστα ως η κατω μυλοπετρα.

Za sobom svijetlu ostavlja on brazdu, regbi, bijelo runo bezdan prekriva.

Οτε ανεγειρεται, φριττουσιν οι δυνατοι, και εκ του φοβου παραφρονουσιν.

Ništa slično na zemlji ne postoji i niti je tko tako neustrašiv.

Η ρομφαια του συναπαντωντος αυτον δεν δυναται να ανθεξη η λογχη, το δορυ, ουδε ο θωραξ.

I na najviše on s visoka gleda, kralj je svakome, i najponosnijim."

Θεωρει τον σιδηρον ως αχυρον, τον χαλκον ως ξυλον σαθρον.

Τα βελη δεν δυνανται να τρεψωσιν αυτον εις φυγην αι πετραι της σφενδονης ειναι εις αυτον ως στυπιον.

Τα ακοντια λογιζονται ως στυπιον γελα εις το σεισμα της λογχης.

Οξεις λιθοι κοιτονται υποκατω αυτου υποστρονει τα αγκυλωτα σωματα επι πηλου.

Καμνει την αβυσσον ως λεβητα να κοχλαζη καθιστα την θαλασσαν ως σκευος μυρεψου.

Αφινει οπισω την πορειαν φωτεινην ηθελε τις υπολαβει την αβυσσον ως πολιαν.

Επι της γης δεν υπαρχει ομοιον αυτου, δεδημιουργημενον ουτως αφοβον.

Περιορα παντα τα υψηλα ειναι βασιλευς επι παντας τους υιους της υπερηφανιας.