Job 4

Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

respondens autem Eliphaz Themanites dixit

“Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

si coeperimus loqui tibi forsitan moleste accipias sed conceptum sermonem tenere quis possit

Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

ecce docuisti multos et manus lassas roborasti

Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

vacillantes confirmaverunt sermones tui et genua trementia confortasti

Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

nunc autem venit super te plaga et defecisti tetigit te et conturbatus es

Senin güvendiğin Tanrı’dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

timor tuus fortitudo tua patientia tua et perfectio viarum tuarum

“Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

recordare obsecro te quis umquam innocens perierit aut quando recti deleti sint

Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

quin potius vidi eos qui operantur iniquitatem et seminant dolores et metunt eos

Tanrı’nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

flante Deo perisse et spiritu irae eius esse consumptos

Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

rugitus leonis et vox leaenae et dentes catulorum leonum contriti sunt

Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

tigris periit eo quod non haberet praedam et catuli leonis dissipati sunt

“Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

porro ad me dictum est verbum absconditum et quasi furtive suscepit auris mea venas susurri eius

Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

in horrore visionis nocturnae quando solet sopor occupare homines

Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

pavor tenuit me et tremor et omnia ossa mea perterrita sunt

Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

et cum spiritus me praesente transiret inhorruerunt pili carnis meae

Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

stetit quidam cuius non agnoscebam vultum imago coram oculis meis et vocem quasi aurae lenis audivi

‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

numquid homo Dei conparatione iustificabitur aut factore suo purior erit vir

Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

ecce qui serviunt ei non sunt stabiles et in angelis suis repperit pravitatem

Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

quanto magis hii qui habitant domos luteas qui terrenum habent fundamentum consumentur velut a tinea

Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

de mane usque ad vesperum succidentur et quia nullus intellegit in aeternum peribunt

İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

qui autem reliqui fuerint auferentur ex eis morientur et non in sapientia