Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

homo natus de muliere brevi vivens tempore repletus multis miseriis

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

quasi flos egreditur et conteritur et fugit velut umbra et numquam in eodem statu permanet

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos et adducere eum tecum in iudicium

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

quis potest facere mundum de inmundo conceptum semine nonne tu qui solus es

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

breves dies hominis sunt numerus mensuum eius apud te est constituisti terminos eius qui praeterire non poterunt

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

recede paululum ab eo ut quiescat donec optata veniat sicut mercennarii dies eius

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

lignum habet spem si praecisum fuerit rursum virescit et rami eius pullulant

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

si senuerit in terra radix eius et in pulvere emortuus fuerit truncus illius

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

ad odorem aquae germinabit et faciet comam quasi cum primum plantatum est

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

homo vero cum mortuus fuerit et nudatus atque consumptus ubi quaeso est

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

quomodo si recedant aquae de mari et fluvius vacuefactus arescat

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

sic homo cum dormierit non resurget donec adteratur caelum non evigilabit nec consurget de somno suo

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

quis mihi hoc tribuat ut in inferno protegas me ut abscondas me donec pertranseat furor tuus et constituas mihi tempus in quo recorderis mei

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

putasne mortuus homo rursum vivet cunctis diebus quibus nunc milito expecto donec veniat inmutatio mea

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

vocabis et ego respondebo tibi operi manuum tuarum porriges dexteram

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

tu quidem gressus meos dinumerasti sed parces peccatis meis

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

signasti quasi in sacculo delicta mea sed curasti iniquitatem meam

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

mons cadens defluet et saxum transfertur de loco suo

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

lapides excavant aquae et adluvione paulatim terra consumitur et homines ergo similiter perdes

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

roborasti eum paululum ut in perpetuum pertransiret inmutabis faciem eius et emittes eum

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

sive nobiles fuerint filii eius sive ignobiles non intelleget

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

attamen caro eius dum vivet dolebit et anima illius super semet ipso lugebit