Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

Ang aking diwa ay nanglulumo, ang aking mga kaarawan ay natatapos, ang libingan ay handa sa akin.

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Tunay na may mga manunuya na kasama ako, at ang aking mata ay nananahan sa kanilang pamumungkahi.

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Magbigay ka ngayon ng sangla, panagutan mo ako ng iyong sarili; sinong magbubuhat ng mga kamay sa akin?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Sapagka't iyong ikinubli ang kanilang puso sa pagunawa: kaya't hindi mo sila itataas.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Ang paglililo sa kaniyang mga kaibigan upang mahuli, ang mga mata nga ng kaniyang mga anak ay mangangalumata.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Nguni't ginawa rin niya akong kakutyaan ng bayan: at niluraan nila ako sa mukha.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

Ang aking mata naman ay nanglalabo dahil sa kapanglawan. At ang madlang sangkap ko ay parang isang anino.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Mga matuwid na tao ay matitigilan nito, at ang walang sala ay babangon laban sa di banal.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Gayon ma'y magpapatuloy ang matuwid ng kaniyang lakad, at ang may malinis na mga kamay ay lalakas ng lalakas.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Nguni't tungkol sa inyong lahat, magsiparito kayo ngayon uli; at hindi ako makakasumpong ng isang pantas sa gitna ninyo.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Ang aking mga kaarawan ay lumipas, ang aking mga panukala ay nangasira, sa makatuwid baga'y ang mga akala ng aking puso.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Kanilang ipinalit ang araw sa gabi: ang liwanag, wika nila, ay malapit sa kadiliman.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Kung aking hanapin ang Sheol na parang aking bahay; kung aking ilatag ang aking higaan sa kadiliman:

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Kung sinabi ko sa kapahamakan: ikaw ay aking ama: sa uod: ikaw ay aking ina, at aking kapatid na babae;

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

Nasaan nga ang aking pagasa? At tungkol sa aking pagasa, sinong makakakita?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Lulusong sa mga pangawan ng Sheol, pagtataglay ng kapahingahan sa alabok.