Job 13

“İşte, gözlerim her şeyi gördü, Kulağım duydu, anladı.

 Ja, alltsammans har mitt öga sett,  mitt öra har hört det och nogsamt givit akt.

Sizin bildiğinizi ben de biliyorum, Sizden aşağı kalmam.

 Vad I veten, det vet också jag;  icke står jag tillbaka för eder.

Ama ben Her Şeye Gücü Yeten’le konuşmak, Davamı Tanrı’yla tartışmak istiyorum.

 Men till den Allsmäktige vill jag nu tala,  det lyster mig att gå till rätta med Gud.

Sizlerse yalan düzüyorsunuz, Hepiniz değersiz hekimlersiniz.

 Dock, I ären män som spinna ihop lögn,  allasammans hopsätten I fåfängligt tal.

Keşke büsbütün sussanız! Sizin için bilgelik olurdu bu.

 Om I ändå villen alldeles tiga!  Det kunde tillräknas eder som vishet.

Şimdi davamı dinleyin, Yakınmama kulak verin.

 Hören nu likväl mitt klagomål,  och akten på mina läppars gensagor.

Tanrı adına haksızlık mı edeceksiniz? O’nun adına yalan mı söyleyeceksiniz?

 Viljen I försvara Gud med orättfärdigt tal  och honom till förmån bruka oärligt tal?

O’nun tarafını mı tutacaksınız? Tanrı’nın davasını mı savunacaksınız?

 Skolen I visa eder partiska för honom  eller göra eder till sakförare för Gud?

Sizi sorguya çekerse, iyi mi olur? İnsanları aldattığınız gibi O’nu da mı aldatacaksınız?

 Icke kan sådant ändas väl,  när han håller räfst med eder?  Eller kunnen I gäckas med honom,  såsom man kan gäckas med en människa?

Gizlice O’nun tarafını tutarsanız, Kuşkusuz sizi azarlar.

 Nej, förvisso skall han straffa eder,  om I visen en hemlig partiskhet.

O’nun görkemi sizi yıldırmaz mı? Dehşeti üzerinize düşmez mi?

 Sannerligen, hans majestät skall då förskräcka eder,  och fruktan för honom skall falla över eder.

Anlattıklarınız kül kadar değersizdir, Savunduklarınızsa çamurdan farksız.

 Edra tänkespråk skola då bliva visdomsord av aska,  edra försvarsverk varda såsom vallar av ler.

“Susun, bırakın ben konuşayım, Başıma ne gelirse gelsin.

 Tigen nu för min, så skall jag tala,  gånge så över mig vad det vara må.

Hayatım tehlikeye girecekse girsin, Canım zora düşecekse düşsün.

 Ja, huru det än går, vill jag fatta mitt kött mellan tänderna  och taga min själ i min hand.

Beni öldürecek, umudum kalmadı, Hiç olmazsa yürüdüğüm yolun doğruluğunu yüzüne karşı savunayım.

 Må han dräpa mig, jag hoppas intet annat;  min vandel vill jag ändå hålla fram inför honom.

Aslında bu benim kurtuluşum olacak, Çünkü tanrısız bir adam O’nun karşısına çıkamaz.

 Redan detta skall lända mig till frälsning,  ty ingen gudlös dristar komma inför honom.

Sözlerimi iyi dinleyin, Kulaklarınızdan çıkmasın söyleyeceklerim.

 Hören, hören då mina ord,  och låten min förklaring tränga in i edra öron.

İşte davamı hazırladım, Haklı çıkacağımı biliyorum.

 Se, här lägger jag saken fram;  jag vet att jag skall befinnas hava rätt.

Kim suçlayacak beni? Biri varsa susar, son soluğumu veririm.

 Eller gives det någon som kan vederlägga mig?  Ja, då vill jag tiga -- och dö.

“Yalnız şu iki şeyi lütfet, Tanrım, O zaman kendimi senden gizlemeyeceğim:

 Allenast två ting må du ej göra mot mig,  så behöver jag ej dölja mig inför ditt ansikte:

Elini üstümden çek Ve dehşetinle beni yıldırma.

 din hand må du ej låta komma mig när,  och fruktan för dig må icke förskräcka mig.

Sonra beni çağır, yanıtlayayım, Ya da bırak ben konuşayım, sen yanıtla.

 Sedan må du åklaga, och jag vill svara,  eller ock skall jag tala, och du må gendriva mig.

Suçlarım, günahlarım ne kadar? Bana suçumu, günahımı göster.

 Huru är det alltså med mina missgärningar och synder?  Låt mig få veta min överträdelse och synd.

Niçin yüzünü gizliyorsun, Beni düşman gibi görüyorsun?

 Varför döljer du ditt ansikte  och aktar mig såsom din fiende?

Rüzgarın sürüklediği yaprağa dönmüşüm, Beni mi korkutacaksın? Kuru samanı mı kovalayacaksın?

 Vill du skrämma ett löv som drives av vinden,  vill du förfölja ett borttorkat strå?

Çünkü hakkımda acı şeyler yazıyor, Gençliğimde işlediğim günahları bana miras veriyorsun.

 Du skriver ju bedrövelser på min lott  och giver mig till arvedel min ungdoms missgärningar;

Ayaklarımı tomruğa vuruyor, Yollarımı gözetliyor, İzimi sürüyorsun.

 du sätter mina fötter i stocken,  du vaktar på alla vägar,  för mina fotsulor märker du ut stegen.

“Oysa insan telef olmuş, çürük bir şey, Güve yemiş giysi gibidir.

 Och detta mot en som täres bort lik murket trä,  en som liknar en klädnad sönderfrätt av mal!