Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

EL HOMBRE nacido de mujer, Corto de días, y harto de sinsabores:

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Que sale como una flor y es cortado; Y huye como la sombra, y no permanece.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

¿Y sobre éste abres tus ojos, Y me traes á juicio contigo?

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti: Tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Si tú lo dejares, él dejará de ser: Entre tanto deseará, como el jornalero, su día.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, Y sus renuevos no faltarán.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Si se envejeciere en la tierra su raíz, Y su tronco fuere muerto en el polvo,

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

Al percibir el agua reverdecerá, Y hará copa como planta.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Mas el hombre morirá, y será cortado; Y perecerá el hombre, ¿y dónde estará él?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Las aguas de la mar se fueron, Y agotóse el río, secóse.

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

Así el hombre yace, y no se tornará á levantar: Hasta que no haya cielo no despertarán, Ni se levantarán de su sueño.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

¡Oh quién me diera que me escondieses en el sepulcro, Que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, Que me pusieses plazo, y de mí te acordaras!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Si el hombre muriere, ¿volverá á vivir? Todos los días de mi edad esperaré, Hasta que venga mi mutación.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Aficionado á la obra de tus manos, Llamarás, y yo te responderé.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Pues ahora me cuentas los pasos, Y no das tregua á mi pecado.

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

Tienes sellada en saco mi prevaricación, Y coacervas mi iniquidad.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Y ciertamente el monte que cae se deshace, Y las peñas son traspasadas de su lugar;

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

Las piedras son desgastadas con el agua impetuosa, Que se lleva el polvo de la tierra: de tal manera haces tú perecer la esperanza del hombre.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; Demudarás su rostro, y enviaráslo.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; Ó serán humillados, y no entenderá de ellos.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

Mas su carne sobre él se dolerá, Y entristecerse ha en él su alma.