Job 11

Naamalı Sofar şöyle yanıtladı:

Y RESPONDIÓ Sophar Naamathita, y dijo:

“Bunca söz yanıtsız mı kalsın? Çok konuşan haklı mı sayılsın?

¿Las muchas palabras no han de tener respuesta? ¿Y el hombre parlero será justificado?

Saçmalıkların karşısında sussun mu insanlar? Sen alay edince kimse seni utandırmasın mı?

¿Harán tus falacias callar á los hombres? ¿Y harás escarnio, y no habrá quien te avergüence?

Tanrı’ya, ‘İnancım arıdır’ diyorsun, ‘Senin gözünde temizim.’

Tú dices: Mi conversar es puro, Y yo soy limpio delante de tus ojos.

Ama keşke Tanrı konuşsa, Sana karşı ağzını açsa da,

Mas ¡oh quién diera que Dios hablara, Y abriera sus labios contigo,

Bilgeliğin sırlarını bildirse! Çünkü bilgelik çok yönlüdür. Bil ki, Tanrı günahlarından bazılarını unuttu bile.

Y que te declarara los arcanos de la sabiduría, Que son de doble valor que la hacienda! Conocerías entonces que Dios te ha castigado menos que tu iniquidad merece.

“Tanrı’nın derin sırlarını anlayabilir misin? Her Şeye Gücü Yeten’in sınırlarına ulaşabilir misin?

¿Alcanzarás tú el rastro de Dios? ¿Llegarás tú á la perfección del Todopoderoso?

Onlar gökler kadar yüksektir, ne yapabilirsin? Ölüler diyarından derindir, nasıl anlayabilirsin?

Es más alto que los cielos: ¿qué harás? Es más profundo que el infierno: ¿cómo lo conocerás?

Ölçüleri yeryüzünden uzun, Denizden geniştir.

Su dimensión es más larga que la tierra, Y más ancha que la mar.

“Gelip seni hapsetse, mahkemeye çağırsa, Kim O’na engel olabilir?

Si cortare, ó encerrare, Ó juntare, ¿quién podrá contrarrestarle?

Çünkü O yalancıları tanır, Kötülüğü görür de dikkate almaz mı?

Porque él conoce á los hombres vanos: Ve asimismo la iniquidad, ¿y no hará caso?

Ne zaman yaban eşeği insan doğurursa, Aptal da o zaman sağduyulu olur.

El hombre vano se hará entendido, Aunque nazca como el pollino del asno montés.

“O’na yüreğini adar, Ellerini açarsan,

Si tú apercibieres tu corazón, Y extendieres á él tus manos;

İşlediğin günahı kendinden uzaklaştırır, Çadırında haksızlığa yer vermezsen,

Si alguna iniquidad hubiere en tu mano, y la echares de ti, Y no consintieres que more maldad en tus habitaciones;

Utanmadan başını kaldırır, Sağlam ve korkusuz olabilirsin.

Entonces levantarás tu rostro limpio de mancha, Y serás fuerte y no temerás:

Sıkıntılarını unutur, Akıp gitmiş sular gibi anarsın onları.

Y olvidarás tu trabajo, Ó te acordarás de él como de aguas que pasaron:

Yaşamın öğlen güneşinden daha parlak olur, Karanlık sabaha döner.

Y en mitad de la siesta se levantará bonanza; Resplandecerás, y serás como la mañana:

Güven duyarsın, çünkü umudun olur, Çevrene bakıp güvenlik içinde yatarsın.

Y confiarás, que habrá esperanza; Y cavarás, y dormirás seguro:

Uzanırsın, korkutan olmaz, Birçokları senden lütuf diler.

Y te acostarás, y no habrá quien te espante: Y muchos te rogarán.

Ama kötülerin gözlerinin feri sönecek, Kaçacak yer bulamayacaklar, Tek umutları son soluklarını vermek olacak.”

Mas los ojos de los malos se consumirán, Y no tendrán refugio; Y su esperanza será agonía del alma.