Job 7

“Yeryüzünde insan yaşamı savaşı andırmıyor mu, Günleri gündelikçinin günlerinden farklı mı?

Porventura não tem o homem duro serviço sobre a terra? E não são os seus dias como os do jornaleiro?

Gölgeyi özleyen köle, Ücretini bekleyen gündelikçi gibi,

Como o escravo que suspira pela sombra, e como o jornaleiro que espera pela sua paga,

Miras olarak bana boş aylar verildi, Payıma sıkıntılı geceler düştü.

assim se me deram meses de escassez, e noites de aflição se me ordenaram.

Yatarken, ‘Ne zaman kalkacağım’ diye düşünüyorum, Ama gece uzadıkça uzuyor, Gün doğana dek dönüp duruyorum.

Havendo-me deitado, digo: Quando me levantarei? Mas comprida é a noite, e farto-me de me revolver na cama até a alva.

Bedenimi kurt, kabuk kaplamış, Çatlayan derimden irin akıyor.

A minha carne se tem vestido de vermes e de torrões de pó; a minha pele endurece, e torna a rebentar-se.

“Günlerim dokumacının mekiğinden hızlı, Umutsuz tükenmekte.

Os meus dias são mais velozes do que a lançadeira do tecelão, e chegam ao fim sem esperança.

Ey Tanrı, yaşamımın bir soluk olduğunu anımsa, Gözüm bir daha mutluluk yüzü görmeyecek.

Lembra-te de que a minha vida é um sopro; os meus olhos não tornarão a ver o bem.

Şu anda bana bakan gözler bir daha beni görmeyecek, Senin gözlerin üzerimde olacak, Ama ben yok olacağım.

Os olhos dos que agora me veem não me verão mais; os teus olhos estarão sobre mim, mas não serei mais.

Bir bulutun dağılıp gitmesi gibi, Ölüler diyarına inen bir daha çıkmaz.

Tal como a nuvem se desfaz e some, aquele que desce à sepultura nunca tornará a subir.

Bir daha evine dönmez, Bulunduğu yer artık onu tanımaz.

Nunca mais tornará à sua casa, nem o seu lugar o conhecerá mais.

“Bu yüzden sessiz kalmayacak, İçimdeki sıkıntıyı dile getireceğim; Canımın acısıyla yakınacağım.

Por isso não reprimirei a minha boca; falarei na angústia do meu espírito, queixar-me-ei na amargura da minha alma.

Ben deniz ya da deniz canavarı mıyım ki, Başıma bekçi koydun?

Sou eu o mar, ou um monstro marinho, para que me ponhas uma guarda?

Yatağım beni rahatlatır, Döşeğim acılarımı dindirir diye düşündüğümde,

Quando digo: Confortar-me-á a minha cama, meu leito aliviará a minha queixa,

Beni düşlerle korkutuyor, Görümlerle yıldırıyorsun.

então me espantas com sonhos, e com visões me atemorizas;

Öyle ki, boğulmayı, Ölmeyi şu yaşama yeğliyorum.

de modo que eu escolheria antes a estrangulação, e a morte do que estes meus ossos.

Yaşamımdan tiksiniyor, Sonsuza dek yaşamak istemiyorum; Çek elini benden, çünkü günlerimin anlamı kalmadı.

A minha vida abomino; não quero viver para sempre; retira-te de mim, pois os meus dias são vaidade.

[] “İnsan ne ki, onu büyütesin, Üzerinde kafa yorasın,

Que é o homem, para que tanto o engrandeças, e ponhas sobre ele o teu pensamento,

Her sabah onu yoklayasın, Her an onu sınayasın?

e cada manhã o visites, e cada momento o proves?

Gözünü üzerimden hiç ayırmayacak mısın, Tükürüğümü yutacak kadar bile beni rahat bırakmayacak mısın?

Até quando não apartarás de mim a tua vista, nem me largarás, até que eu possa engolir a minha saliva?

Günah işledimse, ne yaptım sana, Ey insan gözcüsü? Niçin beni kendine hedef seçtin? Sana yük mü oldum?

Se peco, que te faço a ti, ó vigia dos homens? Por que me fizeste alvo dos teus dardos? Por que a mim mesmo me tornei pesado?

Niçin isyanımı bağışlamaz, Suçumu affetmezsin? Çünkü yakında toprağa gireceğim, Beni çok arayacaksın, ama ben artık olmayacağım.”

Por que me não perdoas a minha transgressão, e não tiras a minha iniquidade? Pois agora me deitarei no pó; tu me buscarás, porém eu não serei mais.