Job 17

“Yaşama gücüm tükendi, günlerim kısaldı, Mezar gözlüyor beni.

O meu espírito está quebrantado, os meus dias se extinguem, a sepultura me está preparada!

Çevremi alaycılar kuşatmış, Gözümü onların aşağılamasıyla açıp kapıyorum.

Deveras estou cercado de zombadores, e os meus olhos contemplam a sua provocação!

“Ey Tanrı, kefilim ol kendine karşı, Başka kim var bana güvence verecek?

Dá-me, peço-te, um penhor, e sê o meu fiador para contigo; quem mais há que me dê a mão?

Çünkü onların aklını anlayışa kapadın, Bu yüzden onları zafere kavuşturmayacaksın.

Porque aos seus corações encobriste o entendimento, pelo que não os exaltarás.

Para için dostlarını satan adamın Çocuklarının gözünün feri söner.

Quem entrega os seus amigos como presa, os olhos de seus filhos desfalecerão.

“Tanrı beni insanların diline düşürdü, Yüzüme tükürmekteler.

Mas a mim me pôs por motejo dos povos; tornei-me como aquele em cujo rosto se cospe.

Kederden gözümün feri söndü, Kollarım bacaklarım çırpı gibi.

De mágoa se escureceram os meus olhos, e todos os meus membros são como a sombra.

Dürüst insanlar buna şaşıyor, Suçsuzlar tanrısızlara saldırıyor.

Os retos pasmam disso, e o inocente se levanta contra o ímpio.

Doğrular kendi yolunu tutuyor, Elleri temiz olanlar gittikçe güçleniyor.

Contudo o justo prossegue no seu caminho e o que tem mãos puras vai crescendo em força.

“Ama siz, hepiniz gelin yine deneyin! Aranızda bir bilge bulamayacağım.

Mas tornai vós todos, e vinde, e sábio nenhum acharei entre vós.

Günlerim geçti, tasarılarım, Dileklerim suya düştü.

Os meus dias passaram, frustraram-se os meus propósitos, as aspirações do meu coração.

Bu insanlar geceyi gündüze çeviriyorlar, Karanlığa ‘Işık yakındır’ diyorlar.

Convertem-me a noite em dia, e a luz, dizem, está perto das trevas.

Ölüler diyarını evim diye gözlüyorsam, Yatağımı karanlığa seriyorsam,

Se eu esperar, a sepultura é minha casa; nas trevas estendi a minha cama.

Çukura ‘Babam’, Kurda ‘Annem, kızkardeşim’ diyorsam,

Eu disse à cova: Tu és meu pai; e aos vermes: Vós sois minha mãe e minha irmã.

Umudum nerede? Kim benim için umut görebilir?

E onde está então a minha esperança? Sim, a minha esperança, quem a poderá ver?

Umut benimle ölüler diyarına mı inecek? Toprağa birlikte mi gireceğiz?”

Descerão comigo até as trancas da sepultura. Descansaremos juntos no pó.