Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

O homem, nascido da mulher, é de poucos dias e cheio de inquietação.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Nasce como a flor, e murcha; foge também como a sombra, e não permanece.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

Sobre esse tal abres os teus olhos, e a mim me fazes entrar em juízo contigo?

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Quem do imundo tirará o puro? Ninguém.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Visto que os seus dias estão determinados, contigo está o número dos seus meses; tu lhe puseste limites, e ele não poderá passar além deles.

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

Desvia dele o teu rosto, para que ele descanse e, como o jornaleiro, tenha contentamento no seu dia.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Porque há esperança para a árvore, que, se for cortada, ainda torne a brotar, e que não cessem os seus renovos.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Ainda que envelheça a sua raiz na terra, e morra o seu tronco no pó,

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

contudo ao cheiro das águas brotará, e lançará ramos como uma planta nova.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

O homem, porém, morre e se desfaz; sim, rende o homem o espírito, e então onde está?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Como as águas se retiram de um lago, e um rio se esgota e seca,

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus não acordará nem será despertado de seu sono.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Oxalá me escondesses na sepultura, e me ocultasses até que a tua ira tenha passado; que me determinasses um tempo, e te lembrasses de mim!

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Morrendo o homem, acaso tornará a viver? Todos os dias da minha lida esperaria eu, até que viesse a minha mudança.

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

Chamar-me-ias, e eu te responderia; almejarias a obra de tuas mãos.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Então contarias os meus passos; não estarias a vigiar sobre o meu pecado;

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

a minha transgressão estaria selada num saco, e ocultarias a minha iniquidade.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

Mas, na verdade, a montanha cai e se desfaz, e a rocha se remove do seu lugar.

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

As águas gastam as pedras; as enchentes arrebatam o solo; assim tu fazes perecer a esperança do homem.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Prevaleces para sempre contra ele, e ele passa; mudas o seu rosto e o despedes.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Os seus filhos recebem honras, sem que ele o saiba; são humilhados sem que ele o perceba.

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

Sente as dores do seu próprio corpo somente, e só por si mesmo lamenta.