Job 21

Eyüp şöyle yanıtladı:

Da tok Job til orde og sa:

“Sözümü dikkatle dinleyin, Bana verdiğiniz avuntu bu olsun.

Hør aktsomt på mitt ord og la dette være den trøst I yder mig!

Bırakın ben de konuşayım, Ben konuştuktan sonra alay edin.

Tål mig, så jeg kan få tale, og når jeg har talt, kan du spotte.

“Yakınmam insana mı karşı? Niçin sabırsızlanmayayım?

Mon min klage gjelder et menneske? Eller hvorfor skulde min ånd ikke bli utålmodig?

Bana bakın da şaşın, Elinizi ağzınıza koyun.

Vend eder til mig og bli forferdet og legg hånd på munn!

Bunu düşündükçe içimi korku sarıyor, Bedenimi titreme alıyor.

Kommer jeg det i hu, så forferdes jeg, og mitt kjød gripes av skjelving.

Kötüler niçin yaşıyor, Yaşlandıkça güçleri artıyor?

Hvorfor blir de ugudelige i live, blir gamle og tiltar endog i velmakt?

Çocukları sapasağlam çevrelerinde, Soyları gözlerinin önünde.

De ser sine barn trives omkring sig, og sine efterkommere har de for sine øine.

Evleri güvenlik içinde, korkudan uzak, Tanrı’nın sopası onlara dokunmuyor.

Deres hus er sikre mot redsler, og Guds ris kommer ikke over dem.

Boğalarının çiftleşmesi hiç boşa çıkmaz, İnekleri hep doğurur, hiç düşük yapmaz.

Hans okse parrer sig og spiller ikke, hans ku kalver og kaster ikke i utide.

Çocuklarını sürü gibi salıverirler, Yavruları oynaşır.

De slipper sine barn ut som småfeet, og deres smågutter hopper omkring.

Tef ve lir eşliğinde şarkı söyler, Ney sesiyle eğlenirler.

De synger til tromme og citar, og de gleder sig ved fløitens lyd.

Ömürlerini bolluk içinde geçirir, Esenlik içinde ölüler diyarına inerler.

De lever sine dager i lykke, og i et øieblikk farer de ned til dødsriket.

Tanrı’ya, ‘Bizden uzak dur!’ derler, ‘Yolunu öğrenmek istemiyoruz.

Og dog sa de til Gud: Vik fra oss! Vi har ikke lyst til å kjenne dine veier.

Her Şeye Gücü Yeten kim ki, O’na kulluk edelim? Ne kazancımız olur O’na dua etsek?’

Hvad er den Allmektige, at vi skulde tjene ham, og hvad gagn skulde vi ha av å vende oss til ham med bønn?

Ama zenginlikleri kendi ellerinde değil. Kötülerin öğüdü benden uzak olsun.

Ja, men deres lykke står ikke i deres egen hånd. - De ugudeliges tanker er langt fra mine tanker.

“Kaç kez kötülerin kandili söndü, Başlarına felaket geldi, Tanrı öfkelendiğinde paylarına düşen kederi verdi?

Hvor ofte utslukkes vel de ugudeliges lampe, og hvor ofte hender det at ulykke kommer over dem? Hvor ofte tildeler han dem vel smerter i sin vrede?

Kaç kez rüzgarın sürüklediği saman gibi, Kasırganın uçurduğu saman çöpü gibi oldular?

Hvor ofte blir de vel som strå for vinden, som agner stormen fører bort?

‘Tanrı babaların cezasını çocuklarına çektirir’ diyorsunuz, Kendilerine çektirsin de bilsinler nasıl olduğunu.

Men Gud gjemmer hans straff til hans barn. - Ja, men han burde straffe ham selv, så han fikk kjenne det.

Yıkımlarını kendi gözleriyle görsünler, Her Şeye Gücü Yeten’in gazabını içsinler.

Med egne øine burde han få se sin undergang, og av den Allmektiges vrede burde han få drikke selv.

Çünkü sayılı ayları sona erince Geride bıraktıkları aileleri için niye kaygı çeksinler?

For hvad bryr han sig om sitt hus efter sin død, når hans måneders tall er ute?

“En yüksektekileri bile yargılayan Tanrı’ya Kim akıl öğretebilir?

Vil nogen lære Gud visdom, han som dømmer de høieste?

Biri gücünün doruğunda ölür, Büsbütün rahat ve kaygısız.

Den ene dør midt i sin velmakt, helt trygg og rolig;

Bedeni iyi beslenmiş, İlikleri dolu.

hans kar var fulle av melk, og margen i hans ben var saftfull.

Ötekiyse acı içinde ölür, İyilik nedir hiç tatmamıştır.

Den andre dør med sorg i hjertet og har aldri nytt nogen lykke.

Toprakta birlikte yatarlar, Üzerlerini kurt kaplar.

Begge ligger de i støvet, og makk dekker dem.

“Bakın, düşüncelerinizi, Bana zarar vermek için kurduğunuz düzenleri biliyorum.

Se, jeg kjenner eders tanker og de onde råd hvormed I gjør urett mot mig;

‘Büyük adamın evi nerede?’ diyorsunuz, ‘Kötülerin çadırları nerede?’

for I sier: Hvor er tyrannens hus, og hvor er det telt de ugudelige bor i?

Yolculara hiç sormadınız mı? Anlattıklarına kulak asmadınız mı?

Har I aldri spurt dem som har faret vidt omkring? Og I vil vel ikke forkaste deres vidnesbyrd,

Felaket günü kötü insan esirgenir, Gazap günü ona kurtuluş yolu gösterilir.

at den onde spares på ulykkens dag, på vredens dag føres han unda.

Kim davranışını onun yüzüne vurur? Kim yaptığının karşılığını ona ödetir?

Hvem foreholder ham hans ferd like i hans ansikt? og når han gjør noget, hvem gjengjelder ham det?

Mezarlığa taşınır, Kabri başında nöbet tutulur.

Til graven bæres han med ære, og over gravhaugen holder de vakt.

Vadi toprağı tatlı gelir ona, Herkes ardından gider, Önüsıra gidenlerse sayısızdır.

Søt er hans hvile i dalens muld, og alle mennesker vandrer i hans spor, og det er ikke tall på dem som har gått foran ham.

“Boş laflarla beni nasıl avutursunuz? Yanıtlarınızdan çıkan tek sonuç yalandır.”

Hvor kan I da trøste mig med så tom en trøst? Av eders svar blir det bare troløshet tilbake.