Job 29

Eyüp yine anlatmaya başladı:

Giobbe riprese il suo discorso e disse:

“Keşke geçen aylar geri gelseydi, Tanrı’nın beni kolladığı,

"Oh foss’io come ne’ mesi d’una volta, come ne’ giorni in cui Dio mi proteggeva,

Kandilinin başımın üstünde parladığı, Işığıyla karanlıkta yürüdüğüm günler,

quando la sua lampada mi risplendeva sul capo, e alla sua luce io camminavo nelle tenebre!

Keşke olgunluk günlerim geri gelseydi, Tanrı’nın çadırımı dostça koruduğu,

Oh fossi com’ero a’ giorni della mia maturità, quando Iddio vegliava amico sulla mia tenda,

Her Şeye Gücü Yeten’in henüz benimle olduğu, Çocuklarımın çevremde bulunduğu,

quando l’Onnipotente stava ancora meco, e avevo i miei figliuoli d’intorno;

Yollarımın sütle yıkandığı, Yanımdaki kayanın zeytinyağı akıttığı günler!

quando mi lavavo i piedi nel latte e dalla roccia mi fluivano ruscelli d’olio!

“Kent kapısına gidip Kürsümü meydana koyduğumda,

Allorché uscivo per andare alla porta della città e mi facevo preparare il seggio sulla piazza,

Gençler beni görüp gizlenir, Yaşlılar kalkıp ayakta dururlardı;

i giovani, al vedermi, si ritiravano, i vecchi s’alzavano e rimanevano in piedi;

Önderler konuşmaktan çekinir, Elleriyle ağızlarını kaparlardı;

i maggiorenti cessavan di parlare e si mettevan la mano sulla bocca;

Soyluların sesi kesilir, Dilleri damaklarına yapışırdı.

la voce dei capi diventava muta, la lingua s’attaccava al loro palato.

Beni duyan kutlar, Beni gören överdi;

L’orecchio che mi udiva, mi diceva beato; l’occhio che mi vedeva mi rendea testimonianza,

Çünkü yardım isteyen yoksulu, Desteği olmayan öksüzü kurtarırdım.

perché salvavo il misero che gridava aiuto, e l’orfano che non aveva chi lo soccorresse.

Ölmekte olanın hayır duasını alır, Dul kadının yüreğini sevinçten coştururdum.

Scendea su me la benedizione di chi stava per perire, e facevo esultare il cuor della vedova.

Doğruluğu giysi gibi giyindim, Adalet kaftanım ve sarığımdı sanki.

La giustizia era il mio vestimento ed io il suo; la probità era come il mio mantello e il mio turbante.

Körlere göz, Topallara ayaktım.

Ero l’occhio del cieco, il piede dello zoppo;

Yoksullara babalık eder, Garibin davasını üstlenirdim.

ero il padre de’ poveri, e studiavo a fondo la causa dello sconosciuto.

Haksızın çenesini kırar, Avını dişlerinin arasından kapardım.

Spezzavo la ganascia all’iniquo, e gli facevo lasciar la preda che avea fra i denti.

“ ‘Son soluğumu yuvamda vereceğim’ diye düşünüyordum, ‘Günlerim kum taneleri kadar çok.

E dicevo: "Morrò nel mio nido, e moltiplicherò i miei giorni come la rena;

Köküm sulara erişecek, Çiy geceyi dallarımda geçirecek.

le mie radici si stenderanno verso l’acque, la rugiada passerà la notte sui miei rami;

Aldığım övgüler tazelenecek, Elimdeki yay yenilenecek.’

la mia gloria sempre si rinnoverà, e l’arco rinverdirà nella mia mano".

“İnsanlar beni saygıyla dinler, Öğüdümü sessizce beklerlerdi.

Gli astanti m’ascoltavano pieni d’aspettazione, si tacevan per udire il mio parere.

Ben konuştuktan sonra onlar konuşmazdı, Sözlerim üzerlerine damlardı.

Quand’avevo parlato, non replicavano; la mia parola scendeva su loro come una rugiada.

Yağmuru beklercesine beni bekler, Son yağmurları içercesine sözlerimi içerlerdi.

E m’aspettavan come s’aspetta la pioggia; aprivan larga la bocca come a un acquazzone di primavera.

Kendilerine gülümsediğimde gözlerine inanmazlardı, Güler yüzlülüğüm onlara cesaret verirdi.

Io sorridevo loro quand’erano sfiduciati; e non potevano oscurar la luce del mio volto.

Onların yolunu ben seçer, başlarında dururdum, Askerlerinin ortasında kral gibi otururdum, Yaslıları avutan biri gibiydim.

Quando andavo da loro, mi sedevo come capo, ed ero come un re fra le sue schiere, come un consolatore in mezzo agli afflitti.