Job 14

“İnsanı kadın doğurur, Günleri sayılı ve sıkıntı doludur.

L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

Çiçek gibi açıp solar, Gölge gibi gelip geçer.

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

Gözlerini böyle birine mi dikiyorsun, Yargılamak için önüne çağırıyorsun?

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

Kim temizi kirliden çıkarabilir? Hiç kimse!

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

Madem insanın günleri belirlenmiş, Aylarının sayısı saptanmış, Sınır koymuşsun, öteye geçemez;

Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

Gözünü ondan ayır da, Çalışma saatini dolduran gündelikçi gibi rahat etsin.

storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

“Oysa bir ağaç için umut vardır, Kesilse, yeniden sürgün verir, Eksilmez filizleri.

Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

Kökü yerde kocasa, Kütüğü toprakta ölse bile,

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

Su kokusu alır almaz filizlenir, Bir fidan gibi dal budak salar.

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

İnsan ise ölüp yok olur, Son soluğunu verir ve her şey biter.

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

Suyu akıp giden göl Ya da kuruyan ırmak nasıl çöle dönerse,

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

İnsan da öyle, yatar, bir daha kalkmaz, Gökler yok oluncaya dek uyanmaz, Uyandırılmaz.

così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

“Keşke beni ölüler diyarına gizlesen, Öfken geçinceye dek saklasan, Bana bir süre versen de, beni sonra anımsasan.

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!…

İnsan ölür de dirilir mi? Başka biri nöbetimi devralıncaya dek Savaş boyunca umutla beklerdim.

Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

Sen çağırırdın, ben yanıtlardım, Ellerinle yaptığın yaratığı özlerdin.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

O zaman adımlarımı sayar, Günahımın hesabını tutmazdın.

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

İsyanımı torbaya koyup mühürler, Suçumu örterdin.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

“Ama dağın yıkılıp çöktüğü, Kayanın yerinden taşındığı,

La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

Suyun taşı aşındırdığı, Selin toprağı sürükleyip götürdüğü gibi, İnsanın umudunu yok ediyorsun.

le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

Onu hep yenersin, yok olup gider, Çehresini değiştirir, uzağa gönderirsin.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

Oğulları saygı görür, onun haberi olmaz, Aşağılanırlar, anlamaz.

Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

Ancak kendi canının acısını duyar, Yalnız kendisi için yas tutar.”

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto".